[10-11-1996, San?]

Waarschijnlijk is dit in de plaats San.

[11-11-1996, tussen Severé en Mopti]

Lang oponthoud hier vanwege wegwerkzaamheden. De weg loopt over een dijkje; een deel van het moeras is een rijstveld geworden (of omgekeerd?)

[11-11-1996, Mopti]

Volgens de reisgids word je in Mopti zwaar lastig gevallen door jongelui. In eerste instantie lijkt dat mee te vallen, maar later wordt het hinderlijker. Omdat we ons met fototoestel niet veilig voelen, hebben we die naar de truck terug gebracht.
De rest van de groep had meer last gehad, voornamelijk door jongetjes van 11/12 jaar (op hielen trappen, aan kleren trekken, met fiets aanrijden, schelden).

We zetten vanavond laat pas de tenten op, zodat we die niet onbeheerd hoeven achter te laten.
We kamperen tussen de hutjes van een hotel. Van de WC's doet de watertoevoer het niet. Wel staat er een fluitketel zodat ik een andere ruimte water ga halen. De fluitketel blijkt echter lek.

[1-11-1996, Mopti]

Foto: haven Mopti

In Mopti eten we in een restaurant waar ze tevens handelaren toelaten die souvenirs verkopen. Van het kopen van souvenirs hier leer je beter onderhandelen dan van alle commer­ciële trainingen die je op het werk krijgt (sorry, managers!). Een van de verkopers heeft ebbenhouten oorbellen die ik erg leuk vind. Ik besluit dat ze me fl 5,-- (1500 CFA) waard zijn. De verkoper vertelt dat ze 3500 CFA moeten kosten. Ik roep dat dit veel te veel is, haal mijn schouders op en doe of ik weg wil lopen. De verkoper (laten we hem Hamadou noemen, zo heet iedereen hier ongeveer) roept me en vraagt wat mijn prijs is. Ik doe alsof de zaak me niet meer interesseert en noem geen prijs. Als hij aan blijft dringen, schrijf ik alsof ik alleen hem een plezier wil doen mijn bod op: 800 CFA. Hamadou slaat zich op de knieën van het lachen. Zo'n belachelijk laag bod, nee hoor daar kan hij niets mee.

Oké, dan is de zaak over wat mij betreft en vriendelijk zeggen we gedag. Drie kwartier later (we zitten dan nog steeds in het restaurant op de taaie kip met te weinig patat te wachten) staat hij opeens naast me: Madame, uw prijs? Ik doe verbaasd, 800 CFA. Nee, nee dat gelooft Hamadou niet, hij komt terug met 3000 CFA en wil mijn uiterste prijs weten. Nou vooruit om Hamadou een plezier te doen: 1000 CFA. 'Nou nou, madame' roept Hamadou, dat kan ik niet menen. Ik kijk zielig en zeg dat ik echt niet meer geld heb. Hamadou komt met een laatste bod: 2000 CFA, maar lijdt dan wel verlies, zegt hij (en dat is niet waar, niemand verkoopt hier onder zijn prijs aan toeristen). Oké, als Hamadou zo aardig doet, doe ik er 200 bij: 1200 CFA. Hamadou kijkt zielig, dat is nog steeds te weinig, vooruit hij moet de geïnvesteerde tijd in mij toch terugverdienen, omdat ik het ben: 1500 CFA. Ik kijk erg bedenkelijk voor de vorm, doe alsof ik met Rik overleg, en ga dan accoord, en beloof Hamadou dat ik de hele groep zal vertellen hoe mooi zijn sieraden zijn. Zowel Hamadou als ik zijn erg tevreden met de handel en als vrienden nemen we afscheid (voor de commerciëlen: hier kunnen we dus spreken van een win-win situatie, het doel waar wij in onderhandelingen toch altijd naar streven).

Eigenlijk weet ik niet of ik het meest blij ben met de oorbellen of het feit dat ik ze voor 1500 CFA heb; toch een kind van m'n vader!

[12-11-1996, van Mopti naar Bankass]

Vanuit Mopti rijden we naar Bankass als uitgangspunt voor een tour in de Dogon-vallei. Het laatste uur rijden we over een zandweg. Het landschap krijgt meer reliëf, ook veel rode stenen.

[12-11-1996, van Mopti naar Bankass]

De koeien in allerlei bruin-schakeringen passen goed bij de kleuren van bodem en lemen huizen. En daar is geen designer aan te pas gekomen!