[18-12-1996]

Foto: rotsige heuvel in de buurt van Maroua.

Eigenlijk waren we van plan om met een groot deel van de groep in Maroua uit te stappen en een toeristische route te nemen, maar achteraf hebben we daarvan afgezien. Op het busstation waar we een busje moesten huren, vertelden ze dat ze maar ongeveer de helft van de route, van Maroua naar Rumsiki, konden rijden, omdat de weg van Rumsiki naar Garoua, waar de truck direct heen rijdt, weggespoeld is. Dat betekent de eerste dag van Maroua tot Rumsiki, daar zoals het plan ook oorspronkelijk was, overnachten en dan de tweede dag dezelfde weg terug en vervolgens dezelfde route als de truck om in Garoua te komen. Dat vinden we wat teveel heen en weer gereis en moeite, dus blijven we in de truck.
De rest die het ommetje zou maken, gaat wel. Later blijkt dat als we meer betalen het busje wel direct van Rumsiki naar Garoua kan rijden. Alsof de weg als je meer betaalt niet meer weggespoeld is, maar ja, logica is soms ver te zoeken!
We blijven nu maar bij ons besluit om met de truck mee te gaan, per slot kennen we die weg ook niet en voor hetzelfde geld weigert de chauffeur van het busje morgen alsnog de beloofde route te rijden. We blijven over met z’n achten, wel lekker zo’n klein groepje.

[18-12-1996]

Foto: groene akker in de buurt van Maroua.

We hebben een lange stop in Maroua, omdat X al een tijd ziek is, en naar de dokter wil. In de tussentijd doen wij boodschappen, en zitten een tijd te lezen in de lounge van een uiterst deftig hotel naast de kliniek. Het grappige is dat we ondanks onze vieze kleren - mijn broek heb ik al vanaf Accra aan en mijn shirt al vier dagen - en hele vieze piekharen helemaal niet het gevoel hebben dat het raar is om daar zomaar te gaan zitten lezen.

[19-12-1996]

Foto: omgeving Garoua.

Volgens mijn aantekeningen heb ik op 18 december per ongeluk de camera opengemaakt, waardoor er een aantal foto's van rolletje 17 gewist zijn. Verder zijn de aantekeningen ook niet duidelijk over waar de overgebleven foto's nu precies gemaakt zijn. Ik ga ervan uit dat deze foto in de vroege morgen (zie de lange schaduwen) van 19 december is gemaakt

[19-12-1996]

Foto: omgeving Garoua.

We zijn al bijtijds in Garoua waar we weer eens in een hotel overnachten. Een aantal mensen keuren het geplande hotel, met de mooie naam 'Auberge de Salem' af, maar wij vinden het eigenlijk prima. De kamer heeft betonnen muren en een betonnen kale vloer, geen raam en een metalen deur. Eigenlijk lijkt het nog het meest op zo’n ouderwets hok in Artis: gemakkelijk schoon te houden, en een blind paard kan er nog geen kwaad doen. Maar er staat wel een twijfelaar en nog een bed, we hebben een eigen wc met waterspoeling, een eigen douche met water, licht op de kamer en in de badkamer een werkende fan. Wat kan een mens nog meer verlangen voor nog geen fl 12,- per nacht met z’n tweeën.

Biddinghuizen

In Garoua is niet heel veel te doen, we gaan de rondzendbrief posten, maar maken eerst voor de zekerheid kopieën. Overal in de stad staan buiten kopieermachines ook voor het postkantoor. De man van het kopieerapparaat is drie maanden in Nederland geweest. Hij kent Amsterdam, Friesland, Rotterdam, Leiden, Leiderdorp en Biddinghuizen. Ik vraag hem wat hij vindt van het straatleven in Nederland in vergelijking met Kameroen. Het antwoord hadden we van z’n levensdagen niet kunnen bedenken. In Amsterdam en Rotterdam zie je om een uur of tien – elf nog wel mensen op straat, maar in Biddinghuizen is dat anders. Daar wonen veel hardwerkende boeren die ‘s avonds moe zijn van het werken en ‘s avonds het werk voor de volgende dag voor moeten bereiden. Bij hun is dat anders, veel mensen hebben geen werk, en zijn gefrustreerd, en gaan hun vermaak op straat zoeken. Vaak zijn ze - ook uit frustratie - gaan stelen, de onveiligheid op straat is dan ook groot. In Amsterdam is dat heel anders, daar is het veilig. Om drie uur ‘s nachts kon hij daar rustig alleen van de nachtclub naar huis. Dat hoef je in Garoua volgens hem niet te proberen. Dat wordt dus weer niet stappen voor ons!

108 broers en zusters

In een restaurant in Garoua ontmoeten we de zoon van de village-chief van Oudjilla. We begrijpen hem eerst helemaal niet, hij wijst op onze reisgids en zegt dat zijn vader de baas van Oudjilla is. Eerst denken we dat hij ons mee wil tronen naar een nachtclub die Oudjilla heet en waar zijn vader de baas van is, maar na een poosje hebben we het door: Oudjilla is een dorpje en de village-chief wordt in de Lonely Planet genoemd, hij heeft 47 of 49 - maar wie kijkt er op een paar - vrouwen en 109 kinderen. De jongen van het restaurant is één van de 109 en heel trots dat zijn vader in onze kit staat. Hij kent trouwens wel al zijn broers en zussen.

[20-12-1996]

Foto: omgeving Garoua.

In Garoua hebben bij het hotel kleren laten wassen. Het eerste deel van de kleren, overhemden, lange broeken en handdoeken, krijgen we keurig gestreken terug. De rest, ondergoed en sokken, hangt nog te drogen. Op verzoek van de baas rekenen we vast af. 's Avonds als we terugkomen van het eten, is de baas weg, we gaan 's morgens al weer vroeg weg en willen dus de rest van de was terug. Rik vindt bijna alles terug op de waslijn, alleen van alle twee de paren dikke sokken ontbreekt er één. Bij navraag bij de receptie snapt niemand ons, dan maar tot morgen wachten. Ook de volgende ochtend duurt het zeker een half uur voordat ze begrijpen wat er mis is. Steeds wordt er weer iemand bijgehaald en weggestuurd met een boodschap, maar van de sokken geen spoor. Wel probeert iemand met de twee verschillende sokken op schoot ze gelijk te kijken. Hij staart er zeker vijf minuten naar, voelt aan binnen- en buitenkant van de ene lichtgrijze geitenwollensok en de andere donkergrijze badstof­sok, en vraagt tenslotte aan mij of ze echt niet bij elkaar horen. Om even over zevenen 's morgens arriveert de baas van gisteren, maar ook hij kan het sokkenmysterie niet oplossen. Uiteindelijk verrekenen we de schade met de prijs van de hotelkamer. Rik zal Afrika verder door moeten met twee verschillende sokken. Ben benieuwd of we ooit nog de Afrikaan tegenkomen met dezelfde sokkencombinatie! De sokken zijn of door iemand van de waslijn gestolen, alleen hebben ze niet goed gekeken.

[22-12-1996]

Foto: mini restaurant.

We zijn onderweg naar het zuiden van Kameroen. De dorpjes zijn weer veel traditioneler dan wat we tot nu toe hebben gezien. De hutten zijn wel van leem met stro, maar de daken lopen tot veel lager door en zijn spitser. Ook de mensen zijn duidelijk anders. Aan het eind van de dag stoppen we in een dorpje waar ze cola hebben. Het dorpje staat duidelijk stil, waar de mensen van leven is niet echt duidelijk. Iedereen zit of loopt wat rond, sommige mensen hebben een eigen winkeltje met niets: zeep, muggenspul, omo, suiker en lucifers. Eén man verkoopt garen, knoopjes, drie schriften en twee doosjes lucifers. Aan wie hij dat verkoopt, geen idee. Na drie flesjes is de cola uitverkocht, we kunnen dan kiezen tussen rode grenadine. Brood of ander eten is er niet te krijgen; het enige wat je vindt zijn bananen en verende oliebollen. Over zulke dorpjes blijf je je verwonderen. Voorlopig houden we de slechte weg nog even, een boel gehobbel in de truck, maar de mooie omgeving compenseert dat ruimschoots.

[22-12-1996]

Foto: slechte wegen.

Vanaf vrijdag tot en met nu hebben we rijdagen gehad. Behalve het allereerste stukje en vandaag waren de wegen heel erg slecht zodat we behoorlijk door elkaar geschud werden. Onderweg zien we veel vrachtwagens die het niet gehaald hebben. Op het eerste stuk asfaltweg ligt er één dwars over de weg met zijn wielen in de lucht. Later zien we er nog één waarvan de aanhanger op zijn kant staat. Kennelijk staat hij er al een tijdje, want alle flessen mineraalwater zijn al afgeladen. Het landschap is erg mooi, we rijden een paar dagen lang door de heuvels.
De weg loopt meestal bovenlangs, zodat we schitterende uitzichten hebben. De dorpjes die we de eerste dagen passeren zijn tamelijk traditioneel, meer naar het zuiden zien we meer stenen huizen en golfplaatdaken. Het blijft heel leuk om zo in vijf rijdagen het landschap en de mensen en hun dorpjes te zien veranderen.

We hebben binnen de groep een ernstige discussie. We zijn onderweg naar het zuiden van Kameroen, waar we oorspronkelijk via Mount Kameroen naar Douala gaan, vervolgens naar Kribi (strand) en dan naar Yaoundé. Er zijn van de achttien mensen vier tijdelijk uitgestapt, zodat er veertien over zijn. Twee mensen hebben altijd truckwacht, dat betekent dus één keer per week truckwacht.
Er is nu een nieuwe optie, een aantal mensen, waaronder wij, willen naar een natuurpark, daarnaast willen een aantal mensen Mount Kameroen beklimmen. Verder willen een aantal gaan stappen in Douala, en niet naar Kribi. Om naar het park te gaan en Mount Kameroen te beklimmen moet je uit de truck stappen; de truck gaat nu er zoveel uitstappers zijn door naar Douala.

Het plan in schema: 24 december: de truck passeert het uitstappunt voor de natuurparkers en Mount Kameroen, en rijdt door naar Douala. 29 december: de truck vertrekt van Douala naar Kribi. 2 januari (of 1 januari) vertrekken we uit Kribi en 2 januari komen we in Yaoundé aan.

Iedereen wil andere dingen:

• naar het park én naar Mount Kameroen
• naar het park én naar Mount Kameroen én naar het strand
• naar het park
• naar het park én naar het strand
• onderaan Mount Kameroen wachten op partner én naar het park
• stappen in Douala en niet naar het strand (Kribi)
• stappen in Douala én naar het strand
• tegelijk stappen in Douala (ene helft stel) én naar het strand (andere helft)

Alles ligt zover uit elkaar dat ook je verplaatsing van het park naar Douala, Mount Kameroen of Kribi een onzekere hoeveelheid tijd van één of twee dagen kost. Je begrijpt dat dit in combinatie met de truckwacht de nodige stof tot discussie oplevert. Als extra ingrediënten voor een chaotische discussie is er nog de mogelijkheid dat we in Douala de truck misschien bewaakt kunnen stallen waardoor het truckwachtschema drie à vier dagen doorschuift, en het feit dat de truck alleen naar Kribi gaat als er voldoende deelnemers zijn.
Er wordt al twee dagen door iedereen druk heen en weer geruild met truckdiensten, maar per saldo is er nog niets echt duidelijk.