[23-12-1996, Mayo Darlé]

Tot nu toe zien we overal in Afrika opschriften op winkels, kramen, auto's, etc. Vaak hebben die een Christelijke strekking als 'Christ Le Roi Photocopies', 'Holy Spirit Licensed Chemical Store' of 'Christ the Hope of True Believers Beauty Saloon'.

Deze bar doet ook mee met 'Alleluia Amen Bar'. Om kwart over negen 's ochtends zit ook de politieman al aan het bier.

[23-12-1996, richting Bafang]

Aan de struiken langs de weg kun je goed zien hoe stoffig het hier overal is. Ook mijn haar is inmiddels roodbruin i.p.v. grijs.

[23-12-1996]

Ook vandaag is er maar één onderwerp: hoe kunnen de dagen rond Douala zo efficiënt mogelijk worden ingevuld. Dat vanuit de unieke optiek van elk van de betrokkenen. Als X zijn enige wens niet lijkt te kunnen realiseren vanwege het rooster voor de truckwacht, is dat volgens Y nu eenmaal een uitvloeisel van het wachtsysteem. Als na een weigering van Z een van de twee plannen van Y niet door kan gaan dan is het ineens geen uitvloeisel meer, maar een lullige streek. Zo gaat het maar door.
Eerder in de week is afgesproken dat er naar Douala gebeld gaat worden om te kijken of de truck daar veilig kan worden gestald zodat er geen truckwacht nodig is. Toen iemand daar weer naar vroeg, zei chauffeur A 'bellen?'. 'Ja' zegt chauffeur B, iemand van de groep zou bellen, terwijl hij nu juist gezegd heeft dat hij zelf zou bellen. A en B overleggen niet met elkaar en zijn ook wat geïrriteerd over het feit dat mensen niet gezamenlijk de standaard-route volgen, terwijl de mogelijkheid van improviseren volgens Ashraf nu juist een van de voordelen van zo'n expeditie is.

[24-12-1996]

Foto: ochtendnevel (of harmattan?) bij Befang

Na veel gehakketak, de chauffeurs voelen er niets voor om naar Douala te bellen, belt een van de groepsleden en die krijgt te horen dat er geen plek is op de missiepost. Omdat 's ochtends het geldwisselen ook al veel tijd heeft gekost, lukt het niet meer voor het donker in Douala aan te komen. Chauffeur A zegt terecht dat het niet verstandig is om in het donker die behoorlijk gevaarlijke stad in te rijden als je geen slaapadres hebt.
Een van de gevolgen is dat er in ieder geval vanavond een truckwacht moet zijn en dat de eerdere schema's niet langer geldig zijn. Iedereen gaat weer opnieuw puzzelen en onderhandelen om zoveel mogelijk eigen wensen te kunnen vervullen. X wordt nog kwaad op chauffeur A omdat die niet genoeg 'meedenkt', d.w.z. dat hij geen oplossing biedt voor haar particuliere probleem.

In Loum stappen drie vrouwen uit om vanaf daar naar het Korup Park te gaan. Ze bezweren op tijd terug te zijn in Kribi zodat wij vanuit daar naar het Korup Park kunnen gaan.

We rijden door naar Buea waar we overnachten bij de Presbyterian Mission. Morgen gaan we alsnog naar Douala voor het zoeken van een slaap- en parkeerplek. Als er dan bewaakte stalling is en de truckwacht kan vervallen, zullen alle plannen weer moeten worden bijgesteld. De afwezigen moeten daarom van een afstand verifiëren wat er precies gaat gebeuren

[25-12-1996]

Foto: jongetjes in Buea met hun beste kleren.

De afspraak is dat we vandaag om 09.00 vertrekken naar Douala. Als we om 08.00 onze bagage naar de truck brengen, vertelt X dat er veel voorstanders zijn voor een extra dag in Buea. Het blijkt voor sommigen gisteravond nogal laat geworden te zijn (05.30) en dat heeft voorrang boven afspraken. Een van de bergbeklimmers is om 06.15 nog niet eens terug van het stappen.

Wij proberen de dag te vullen met wandelen in de bossen aan de voet van Mt Cameroon, maar het pad is niet te vinden en het inhuren van een gids is niet de bedoeling voor een eenvoudige wandeling. We lopen wat in het dorp, waar veel mensen en vooral de kinderen op hun fraaist gekleed zijn. Kerst lijkt hier een mengeling van een ouderwetse Nederlandse zondagmiddag, koninginnedag en kerst. Kinderen gaan bij kennissen langs, krijgen cadeautjes, steken rotjes af, krijgen ijsjes, etc.
Wij worden ook niet vergeten: 'Hé white man, merry Christmas'.

[25-12-1996, Buea]

Foto: ook de meisjes zijn mooi gekleed.

Ons kerstdiner is speciaal. Tussen de middag hebben we in Tandoh Hut prima gegeten en aangezien er weinig restaurants te vinden zijn en nog minder die 's avonds open zijn, gaan we er 's avonds weer heen. Er zitten dan al zes mensen van de groep die al besteld hebben, wij sluiten aan en bestellen rijst met bonen.
Als vijf van de zes anderen hun eten gehad hebben, - één groepsgenoot heeft niets en krijgt vooralsnog ook niets, haar bord is per ongeluk naar een andere tafel gegaan - komen ze vertellen dat de bonen op zijn. We veranderen de bestelling in rijst met kip, maar dat kan niet. Het is rijst met bonen of kip met patat. We besluiten tot de kip met patat, maar na weer een poosje wachten komen ze melden dat de kip op is, de vis was trouwens vanmiddag al op. Er is wel vlees met patat, maar van onze reisgenoten krijgen we slechte berichten over het vlees.
Dan maar de spaghetti, die was trouwens tussen de middag erg lekker, met een pittige tomatensaus. We krijgen nu inderdaad na verloop van tijd een bord spaghetti. Jammer genoeg is kennelijk de tomatensaus ook op, want de enige garnering bestaat nu uit wat gebakken uitjes. De overgeslagen groepsgenoot krijgt ook geen kip meer, als onze borden al weer afgeruimd zijn, krijgt zij alsnog een omelet met patat. De omelet, patat en kip zijn in tegenstel­ling tot het vlees wel goed, zij het dat de kip wel zuinig uitgedeeld wordt: één klein drumstick­je per per­soon.

Ik moet er wel bij vertellen dat we per persoon voor het eten ongeveer fl 1,35 betalen, dus echt klagen over een kerstdiner is dan wel heel kinderachtig!