[9-9-1997]

Vanaf Samarkand rijden we naar Buchara. Het landschap is weinig inspirerend: kaal, weinig begroeiing en nogal verstoord door telegraaf- en elektriciteitspalen en graafwerk. Eigenlijk doet het denken aan een opgespoten nieuwbouwterrein dat al een tijdje braak ligt. Onderweg zien we, net als op het traject Tashkent-Samarkand, weer vrouwen die bezig zijn met de katoenoogst.

In de Russische tijd is heel Oezbekistan vol gezet met katoen. Jarenlang is de katoenoogst op papier ongeveer twee keer zo hoog geweest als de werkelijke oogst. De katoenoogst ging door uitputting van de grond, gebruik van bestrijdingsmiddelen en ziektes jaarlijks achteruit. Op papier werd het succesverhaal in stand gehouden. Nu schijnt er veel papaver verbouwd te worden (maar dat zien we vanaf de weg nergens). De fraude met de katoen schijnt vergeleken met de nu bestaande drugshandel kinderspel te zijn.

[9-9-1997]

Foto: mozaïek van vogel op de Nadir Divanbegi madresse.

Is het landschap niet alles, de steden zijn schitterend. Ook Buchara is prachtig. Heel Buchara wordt in ijltempo gerestaureerd, want volgende maand viert Buchara zijn 2500 jarig bestaan. Vrijwel alle medressen en moskeeën staan in de steigers, en volgens ons kan het nooit in één maand af zijn. Jammer genoeg hebben we maar weinig tijd in Buchara, zodat we met een Duitssprekende gids te snel langs alle hoogtepunten gaan.