[28-4-1998]

Vanuit Petra gaan we weer terug noordwaarts. Heen zijn we via de Desert Highway gegaan (een echte snelweg), nu via de King's Highway (een B-achtige asfaltweg). De eerste uren is het een kale woestijn, heuvelachtig maar saai. 's Middags wordt het wat groener en krijgen we een aantal spectaculaire afdalingen en klimmen, met name bij de Wadi-i-Hagib.

[28-4-1998]

Aan het eind van de middag komen we in Madaba. In de St. George kerk is een kerkdienst aan de gang, maar na 20 minuten kunnen we de kerk alsnog bekijken. Op de vloer is een gedeeltelijk bewaard gebleven mozaïek met een kaart van de wijde omgeving.

[28-4-1998]

Foto: vloermozaïek in Mt Nebo.

Na Madaba rijden we door naar Mount Nebo; dat is de berg van waaraf Mozes na zijn tocht door de woestijn het beloofde land mocht zien (maar hij mocht het niet meer binnengaan). We kamperen vlakbij Mount Nebo, maar wat in al die maanden nog nooit eerder is gebeurd, gebeurt nu. Als alle tenten staan, het al aardig donker is, en het avondeten opstaat, arriveert een ploeg van 10-12 man politie. We mogen niet blijven, we moeten naar de camping. Zelfs na lang praten blijft de uitslag onveranderd. We mogen eerst eten, maar dan moeten we opbreken en worden we onder politiebegeleiding naar een andere plek gebracht. De plek heeft niets met een camping te maken, en kent weinig rechte stukken, maar goed, de politie is tevreden, dus we doen het er maar mee.
De reden die we voor het wegsturen krijgen varieert: in eerste instantie heeft men het over leeuwen, maar die zijn hier al eeuwen lang niet meer gesignaleerd dus het gevaar valt te overzien. Dan horen we nog iets over wolven. De echte reden is ongetwijfeld dat we redelijk dicht in de buurt van de Israëlische grens zijn.

[29-4-1998]

Wat Mozes niet gelukt is, gaan wij wel proberen. Wij gaan voor vier dagen naar Israël. Op zich zit Israël niet in het reisplan, maar met wat geschuif in dagen heeft Chris (reisleider) het als extra in de reis ingepland. We praten trouwens nooit over Israël, maar altijd over “Disneyland”. In Iran waar we het uitje beginnen te plannen, wordt Israël niet erkend en in Syrië kan je ook niet zeggen dat je naar Israël gaat. Kunst is ook om de uit- en instempels van het uitstapje naar Disneyland niet in je paspoort te krijgen. Met Disneylandstempels in je paspoort kom je Syrië niet meer terug in.
Voordat we Disneyland ingaan, gaan we eerst langs de Dode Zee. Wij gaan niet echt zwemmen, maar je ziet mensen echt drijven op het water. Het water voelt pas raar aan als je je hand uit het water haalt. Heel vettig en bij het opdrogen blijven er zoutkorreltjes achter op je huid. Ook aan wondjes merk je dat het water zout is, het bijt echt. Grappige ervaring.

[29-4-1998]

Foto: Dode Zee.

De truck moet zeker terug door Syrië en blijft achter in Jordanië, om te voorkomen dat er stempels in het carnet komen. Het uitstapje doen we wel met de hele groep, maar los van Dragoman (reisorganisatie). Nadat we de formaliteiten bij de grens van Jordanië vervuld hebben (met uitstempel op los blaadje) gaan we met een bus naar de zwaar bewaakte grens van Israël. Er zijn observatieposten, alle officials zijn zwaar bewapend en ze dragen kogelvrije vesten. Ook wij worden onderworpen aan een veiligheidscontrole. We worden net als op Schiphol door een poortje gestuurd, er worden vragen gesteld en de bagage wordt ook doorgelicht.