[17-10-1998]

Foto: Cathedral Cove.

Zaterdag 17 oktober vertrekken we opnieuw uit Auckland en gaan die dag naar Whitianga op het Coromandel Peninsula. Met de plaatsnamen hier hebben we nogal wat moeite. Het zijn bijna allemaal Maori namen, die voor ons erg op elkaar lijken. Wie kan nu na een paar keer lezen plaatsen als Whangarei, Whangatane, Waipawa, Waipukurau, Wanganui, Whitianga, Whangaroe, Waipoua, Waikaretu en Whankaari uit elkaar houden? Daarbij kom je er na een poosje achter dat ‘Wh’ uitgesproken wordt als ‘F’.
De plaatsnaam ‘Taumatawhakatangihangikoauauotamateaturipukakapikimaungahoromikupokaiwahemakitanatahu’ valt echt niet te onthouden. Het is de langste plaatsnaam in de wereld, en een stuk langer dan ‘Llanfairpwllgwyngllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch’ in Wales. De naam betekent: ‘De plaats waar Tamatea, de man met de grote knieën, die van bergen gleed, ze beklom en ze inslikte, bekend als de landeter, fluit speelde voor zijn geliefde’. Plaatsnamen als ‘Ede’ mogen misschien minder opwindend zijn, onthouden is een stuk gemakkelijker.

De route gaat vandaag via Thames en door de bergen naar Cathedral Cove, een soort galerij die in de rots is uitgesleten en een verbinding vormt tussen twee stukken strand.

[18-10-1998]

Vanuit Whitianga hebben we een uitstapje geboekt. Een halve dag waarin we naar verschillende plaatsen gaan om vogels te kijken. Altijd leuk. Bij aankomst in Whitianga ligt er een boodschap voor ons. Of we Steve willen bellen. We hebben geen idee wie Steve is, maar hij blijkt van de tour te zijn (een één-mans bedrijfje). Hij heeft iemand die een dagtour over het Coromandel schiereiland wil maken. Dat is een tour van een hele dag, maar of we voor dezelfde prijs van de halve tocht mee willen. Dat klinkt wel goed, dus we zeggen ‘ja’ tegen het voorstel. Het tochtje is geweldig, hij laat ons het hele gebied zien. We wandelen door mooi, inheems bos, zien leuke plaatsen en hebben geweldige uitzichten over zowel de oost- als de westkust. En overal zie je eilanden, baaien en kliffen. Vogels zien we ook nog (Jan van Genten, sterns, roofvogels), dus we zijn wel tevreden over onze dag.

Aan het eind van de dag laat Steve ons een beschermingsgebied van de kiwi zien. Er zitten nu 16 kiwimannetjes op één of twee eieren. Kiwivrouwtjes vinden dat ze na het leggen van hun veel te grote ei genoeg gedaan hebben, de rest van de zorg is voor de mannetjes. Vrouwtjes verleiden mannetjes om op hun ei te zitten, wat meestal niet eens van hun zelf is. Komt een ander vrouwtje toevallig langs, dan gebeurt het meer dan eens dat die een tweede ei onder de zorgzame kiwiman dumpt. Binnen het kiwigebied, is alles aan bedreigingen en gevaren goed onder controle. Het gevaar komt als de kuikens, als ze één jaar zijn, de wijde wereld in moeten trekken (ze worden weggejaagd) om hun eigen territorium te zoeken. Maar 2-5% van die kuikens groeit op tot volwassen kiwi’s. Steve is één van de drie vrijwilligers die het gebied controleren, Hij volgt de kuikens (die een zendertje om hebben) die het gebied verlaten, maar soms lopen ze zo snel ver weg, dat hij ze kwijt raakt.

[18-10-1998]

De route tijdens de lange rondrit:
Whitianga-Coromandel-Corville-Port Jackson-Fletcher Bay-Otentu-Waikawau Bay-Kennedy Bay-Coromandel-Matarangi-Whitianga.

[19-10-1998]

Foto: Lonely Bay vanaf Shakespeares Cliff.

We blijven nog een dag in Whitianga, en eindelijk ga ik weer paardrijden. Eerst lijkt dat niet te lukken, omdat ze voor één persoon geen tocht organiseren. Stom toevallig rollen er diezelfde dag twee Nederlandse meisjes het hostel binnen, die ook willen rijden. We maken een prachtige tocht door de weilanden, door dicht bos en over steile heuvels naar een uitzichtpunt. Echt een heerlijke tocht, brave paarden en een goede manege die goed voor de paarden zorgt.

's Middags gaan we wandelen. Eerst met de ferry over en naar Maramaratotera Bay (flink over rotsen klauteren omdat het strand niet breed genoeg is). Daarna via Flaxmill Bay naar het pad dat naar Shakespeares Cliff loopt. Vervolgens via Lonely Bay en Cooks Beach terug naar de weg.

[20-10-1998]

Foto: dreigende lucht aan de oostkust.

Vanaf Whitianga rijden we eerst langs de oostkust naar het zuiden, en dan meer het binnenland in naar Rotorua, het hart van de geothermale verschijnselen.

[20-10-1998]

Op de dag van aankomst in Rotorua, gaan we met bijna de hele Kiwibus naar een Hangi maaltijd en concert. Een Hangi maaltijd is een traditionele Maori maaltijd, die bereid is in een oven die verhit wordt met verhitte stenen. De oven is een kuil in de grond, waar de hete stenen in gaan. Daarop komt het vlees en de groente, en van boven wordt het eten afgedekt met natte doeken.
Iets van de echte oude cultuur van een land zien, is altijd interessant, en dus gaan we mee. Wel zijn we bang, dat de ‘cultuur’ die we voorgeschoteld krijgen erg opgeplakt en ingestudeerd is, en niets meer te maken heeft met de beleving van de mensen zelf. Onze verwachtingen worden volledig beantwoord. De avond begint met een welkomstceremonieel, waarbij een krijger gevaarlijk dreigend doet, en de stam (drie mannen en twee vrouwen) uittesten of we in vrede komen of oorlog zoeken. Ook wij hebben in de bus een ‘chief’ aan moeten wijzen, en onze ‘chief’ moet in antwoord op de Maori uitingen ook het nodige doen. We vermaken ons net zo over onze ‘chief’ die zijn taak uitermate serieus neemt, en zo zenuwachtig is, dat hij niet uit zijn woorden komt, als met het Maori gedoe erom heen.
Het eten is prima, maar niet anders dan wat je normaal kan krijgen. Er is een groot buffet, en op de toetjestafel staat slagroomtaart versierd met plakjes kiwi, een soort aardbeien saromapudding en perziken uit blik! Misschien heeft Kapitein Cook in 1770 de saromapudding en de vruchten uit blik wel van de Maori’s meegenomen naar Engeland. Op zo’n culturele avond leer je toch veel. Afsluitend is er een zang- en dansvoorstelling. Die vinden we wel leuk, totdat we op het punt aankomen waarbij het publiek mee moet doen. Je zag dat al van tevoren aankomen, en wij doen niet mee en haten meedoen, maar zowat de hele bus staat te dringen om mee te mogen doen. Al met al is de avond wel zoals we verwacht hadden, en we wilden het toch een keer meemaken. Een tweede Hangi avond zullen we niet snel gaan doen.