[5 en 6-10-1998]

Foto: vertrouwd eten in Auckland.

Op 5 oktober komen we vanuit Tasmanië via Melbourne 's nachts met het vliegtuig aan in Auckland. We hebben 's ochtends al vanuit Melbourne een hotel geregeld en daar zijn we pas om een of drie 's nachts. De eerste twee dagen gaan op aan uitzoeken van reismogelijkheden, regelen van de financiën en ander organiseerwerk.

Het openen van de bankrekening lijkt eerst niet te lukken. Luister naar het verslag van ons ANZ-bank bezoek.

Eerste bedrijf. Plaats: De balie ‘Internationaal’ van de ANZ-bank.

Einde eerste bedrijf. Niet gelukt dus, jammer. We willen al weggaan, maar eigenlijk? We stellen ons op in de rij voor de receptie.

Tweede bedrijf. Plaats: Balie ‘Receptie’ van dezelfde bank.

Een kwartier later hebben wij een bankrekening. Leuk hè.

[7-10-1998]

Alhoewel we nog geen dichtgetimmerd reisschema hebben, zijn we nu wel een aardig eind op weg met de plannen. Voor een deel van het traject reizen we met de Kiwi-Experience-bus, de Nieuwe Zeelandse zus van de Oz-bus. De Kiwibus vullen we aan met reguliere busdiensten en de trein, want de Kiwibus doet niet alles wat wij willen.

Een kleine wereld

Gewapend met een boel informatie en een lijstje vragen gaan we naar een backpackers reisbureau. Onze ervaring is dat je bij die backpackers de beste informatie krijgt. Zo ook hier. We worden geholpen door Andy, die veel weet, snel doorheeft wat we ongeveer willen, en zelf met zinnige alternatieven aankomt. Op het eind hebben we nog wat vragen over de dingen die rond Auckland te doen zijn. Zo willen we naar Waitákere Park, zo’n 50 km van Auckland. Hoe komen we daar, of kunnen we beter één van de tours doen die we gezien hebben. We krijgen het bekende antwoord: “Het beste is om een auto te huren”. En wij geven ons standaard antwoord terug: “Ja, maar wij rijden geen auto”. Andy kijkt ons nog eens goed aan en vraagt dan: “Reizen jullie al een tijd rond in Australië en Nieuw Zeeland, en zijn jullie een paar maanden geleden bij Backpackers Travel Centre in Sydney geweest?”. Dat is zo. “Ja”, zegt Andy, “Ik dacht jullie al te herkennen”. Andy heeft een tijdje in Australië gewerkt en is nu weer terug, en hij was destijds op het reisbureau in Sydney. Na drie maanden herkent hij ons op een totaal andere plaats alsnog. Heel toevallig, en door niet auto te rijden, val je hier wel erg op!

[8-10-1998]

Foto: blik op Auckland vanaf Rangitoto.

Auckland is aan twee kanten omgeven door de zee. Aan de westkant de Tasmanzee, en aan de oostkant de Stille Oceaan. Aan de oostkant ligt een grote groep eilanden, en naar één van die eilanden gaan we vandaag. Rangitoto is een vrij jong eiland van ong. 600 – 800 jaar oud. Rangitoto is een vulkaan en het hele eiland bestaat uit de vulkaan met lava er omheen. Wij hebben nog nooit zoiets gezien. Het hele eiland is bedekt met zwarte lava. Op sommige plaatsen zie je grote velden, die eruit zien als omgespitte akkers met veel grote klonten aarde. De klonten zijn alleen geen klonten, maar harde brokken lava. Vrijwel nergens op het eiland heeft enige bodemvorming plaatsgevonden. Ondanks dat is het eiland toch erg bebost, en vooral de krater zelf is helemaal dicht begroeid met bos.
Het eiland is niet heel groot, en vanaf de boot kan je naar de top van de vulkaan lopen, en dan rondlopen over de kraterrand. Bepaald een sensatie: aan één kant de steil aflopende kraterwand, en aan de andere kant de krater zelf. We zien ook de lavagrotten en de lavatunnels. Die zijn ontstaan doordat de bovenlaag van de lava al gestold was, terwijl de laag eronder nog doorstroomde. De tunnels zijn wel spannend, je kan er echt doorheen lopen. Soms zitten er gaten in het dak, waarna de tunnel weer doorloopt. Omdat het zo donker is, let ik erg goed op waar ik mijn voeten zet, waardoor ik niet zie dat het dak wat laag is. Nu begrijp ik waarom mensen in grotten altijd een helm op hebben!

[9-10-1998]

Foto: gannet kolonie bij Muriwai Bay.

Vandaag zijn we met een geoloog op stap geweest, onder andere naar het Waitakere Park. Een geweldige dag. Eerste stop is bij een enorme Jan van Genten kolonie. Ik heb weer helemaal het gevoel in een natuurfilm te staan. Vanaf een paar meter afstand kan je naar de kolonie kijken, waar de vogels druk met van alles zijn. Ze zijn nu bezig om de laatste hand te leggen aan de nesten. De plaatsen zijn verdeeld, en de paren zitten ieder op hun eigen stek. Er zijn drie vlakke stukken, die allemaal helemaal vol zitten. De Jan van Genten zitten onvoorstelbaar regelmatig verdeeld over de terrassen. Als je de afstand tussen de nesten zou meten, dan zou het verschil in afstand hooguit een paar millimeter zijn. Op één terras is helemaal aan de buitenrand nog plaats. Daar zitten de jonge vogels die hun plek nog moeten bevechten, de ouderen hebben ieder hun eigen plek, waar ze elk jaar weer terugkomen. Het is ongelofelijk hoe precies die grote vogels bij hun eigen nest kunnen landen, zonder op hun partner of binnen het territorium van de buren terecht te komen. Een stukje precisiewerk.

We zien veel vogels ‘grazen’. Ze verzamelen groen (groene planten), niet om te eten, ze eten uitsluitend vis, maar om in het nest te verwerken. Het groen gaat net als bij een composthoop lekker rotten, en wordt warm. Dat helpt om de eieren lekker warm te houden. Aan de buitenrand wordt af en toe stevig gevochten. Vogels sleuren elkaar echt over de grond. Eentje heeft met zijn grote bek zijn tegenstander bovenop zijn kop beet, en probeert hem weg te slepen. Kan niet fijn voelen. De eerste vogels zitten al op hun eieren. Zelfs als je hier staat en alles vlak voor je ogen ziet gebeuren, kan je niet geloven dat je hier zomaar echt bent. We zijn bevoorrechte mensen.

[9-10-1998]

Murray (de geoloog) laat ons prachtige vulkanische verschijnselen zien. Onder andere lavakanalen van een vulkaan die destijds in de oceaan onder water was. Het Noordelijke eiland van Nieuw Zeeland is erg rijk aan vulkanische verschijnselen. De Zuidelijke tectonische plaat is al miljoenen jaren bezig om onder de tectonische plaat waar o.a. Australië op ligt te schuiven. Op de rand waar de platen onder elkaar schuiven, kunnen dan door druk, wrijving en vervorming, vulkanen (en aardbevingen) voorkomen. Op het Zuideiland gebeurt iets heel anders. Daar schuiven de platen niet onder elkaar, maar langs elkaar heen. Als gevolg van die doorlopende botsing, zijn de zuidelijke Alpen, een bergketen, gevormd.
Murray laat ons nog iets heel bijzonders zien: een echt zwart strand. Het ziet er uit als zachte modder, maar als je het oppakt sta je met een handje zwart zand in je hand. De kleur wordt veroorzaakt door de mineralen (we dachten magnetiet en ijzer?).

[9-10-1998]

’s Middags wandelen we in het Waitakere Park, waar we onze eerste volledig Nieuw Zeelandse vogel zien, de Tui. Echt een zeer geslaagde dag met Murray die veel weet en veel laat zien.

[10-10-1998]

Ooit gehoord van Urban Rap Jumping? Dat kan je in Auckland doen. Heel Nieuw Zeeland is gek op ‘adventurous’ dingen. ‘Adventure’ wordt daarbij (naar onze mening) als volgt gedefinieerd: Avontuur is voor veel geld, griezelige dingen doen, die nergens voor nodig zijn, maar waar markt- en trendgevoelig publiek dol op is. De gebeurtenis is meestal niet heel risicovol, omdat het ‘adventure’ volledig onder controle en supervisie van een instructeur/deskundige staat. Het avontuur wordt uitgevonden door commercieel slimme mensen, die inspelen op de vraag naar steeds nieuwe spannende ‘uitdagingen’.
Na een poosje krijg je de terminologie in grote lijnen door. ‘Urban’ doe je in een stad, bij ‘Rap’ doe je iets achterstevoren (en soms ondersteboven). ‘Jumping’ is springen van veel te grote hoogte. Urban Rap Jumping is dus achterstevoren van een heel hoog gebouw (het Novotel) in Auckland springen. Je zit heel erg goed en zeker vast, dus het risico op doodvallen is net zo groot als bij op straat lopen. Mocht je uitgekeken zijn op de Urban Rap Jumping, kan je altijd nog gaan voor de Dune-boarding, de Shot-Over Jet, de Pipeline, de Black Water Rafting, de Sky Diving of de Rap Abseiling.

[11-10-1998]

Foto: Auckland Ferry Terminal.

Tot en met maandag de 12e zijn we nog rondom Auckland zoet, en vanaf dinsdag gaan we weer echt aan het reizen. Zondagochtend de 11e worden we om even over half 7 uit bed gebeld. De boot die ons die dag naar een klein vogeleiland (Tiritiri) zou brengen, gaat niet. Reden: er staat een storm van 40 knopen, en de boot kan niet de zee op. We weten niet hoe hard 40 knopen is, maar hard is het wel. Erg jammer, want een andere dag kunnen we niet meer. Voor dinsdag is de bus al geboekt, en de boot gaat maar drie dagen per week. We zetten eerst de wekker een uurtje door, en de rest van de dag brengen we zoet in de stad, en we gaan naar het circus dat toevallig net in de stad is. Ook leuk, maar iets heel anders.

[12-10-1998]

Op onze laatste dag in Auckland gaan we naar Devonport. Een leuke stadswijk met nog veel historische gebouwen. Omdat het onbehoorlijk veel en hard regent, zien we ook erg veel van de bushokjes in Devonport. Ideale plaatsen om te schuilen.