[9 en 10-3-1999]

Foto: Teatro da Paz, Belem.

Vanaf de geheimzinnige Sete Cidades gaan we de 7e terug naar de kust. Het kustlandschap is vrij vlak, met een open grasachtige begroeiing, hier en daar wat dorpjes, wat vee en wat landbouw en soms een wat bosachtige stukje. We rijden richting Belem, waar we voor even stoppen met de truck. We komen eerder dan verwacht al op de avond van de 8e aan in Belem.

Vanaf hier gaan we met een boot naar Manaus; een weg daarnaartoe is er niet. De truck gaat gescheiden van ons op een aparte boot. In Belem wacht ons daarom na zes nachten kamperen (vnl. bushcamps) en vóór vijf dagen boot, een ‘werkdag’.

Wasserij

We beginnen met de was, en vragen bij de receptie in het hotel waar een wasserette is. Ergens ongeveer een half uur van het hotel krijgen we een kruisje op de plattegrond. Daar hoort de wasserette ‘min of meer’ te zijn. Ongeveer bij het kruisje gaan we vragen. De eerste drie passanten hebben geen idee waar de ‘lavanderia’ is. De vierde wijst ons verder, en na nog wat vragen zien we het bordje ‘Lavanderia & Tinturia’. Het lijkt verdacht veel op een stomerij, en dat is het ook. Ze willen best onze was aanpakken, maar wat er gebeurt als je onze vreselijk stinkende sokken laat stomen, ik weet het niet. We prefereren toch een echte wasbeurt. De mevrouw is erg behulpzaam en schrijft op een briefje de naam en het adres van een echte wasserette. We vinden de straat op onze plattegrond, en gaan met waszak nog verder de stad in. De wasserette luisterend naar de naam ‘Vapt-Vupt’ vinden we direct. Het is ook een stomerij. Maar begrijpen we, wassen kunnen ze ook. Echt met water en zeep. Opgelucht deponeren we onze zak op de balie, en gaan verder met de bespreking. Wanneer is het klaar en hoeveel kost het. Antwoord op de eerste vraag: over twee dagen. Maar over twee dagen zitten we al op de boot. We pakken onze stinkende bundel maar weer op. Ook deze mevrouw wil graag helpen en op de achterkant van ons ‘Vapt-Vupt’ briefje krijgen we nu een nieuwe naam ‘lave & leve’ en een nieuw adres. Gewapend met briefje en was gaan we op zoek (weer stuk terug) naar ‘lave & leve’. Onderweg stuiten we op drie groepsgenoten ook met de was en nog op weg naar ‘Vapt-Vupt’.
Gevijven gaan we ‘lave & leve’ zoeken. We vinden de straat en het blok, maar geen spoor van een wasserette. We gaan raad vragen bij een bar/cafetaria. Nee, ‘lave & leve’ nooit van gehoord. Wasserette? Nee hoor, niet hier. Het echtpaar is uiterst vriendelijk en ze pakken de Gouden Gids erbij. ‘Lave & leve’ staat in het telefoonboek maar niet hier, maar met een ander adres, gelukkig niet heel ver van waar we zijn. Ze wijzen ons hoe we moeten: twee straten rechtdoor, en dan rechtsaf. We bedanken ze en gaan met de vier waszakken in de aangegeven richting.
Na vijf minuten komt de cafetariaman ons achterna gehold. Hij heeft het verkeerd gezegd, we moeten niet naar rechts, maar naar links. Om zeker te weten dat het goed gaat, loopt hij mee tot aan de wasserette. Reuze aardig toch. En wat zien we hier: wasmachines, drogers, mensen die de was doen en we ruiken zeep. We zijn erg blij. De was is dezelfde dag nog klaar beloven ze, en de prijs is alleszins redelijk. Het afgeven van de was heeft bijna twee uur van onze werkdag gekost. Maar één ding weten we nu. Als je leuk contact met de mensen ter plaatse wil, moet je gewoon met je stinkende was door de stad gaan lopen.

Geld wisselen

Volgende actiepunt is geld wisselen voor de komende dagen. Op de terugweg van wasserette naar hotel informeren we bij verschillende kantoortjes naar de koers. Twee staan op 1,8 (1,8 real voor 1 US dollar), één op 1,75. We gaan terug naar het hotel. Geld wisselen is altijd een aparte ronde.
Stap 1: geld pakken uit de hotelkluis.
Stap 2: rechtstreeks naar geselecteerde wisselkantoor om te wisselen.
Stap 3: direct terug naar huis.
Stap 4: gewisselde geld weer terugbergen in hotelkluis.
Daarna kan je weer onbekommerd met alleen wat zakgeld op stap.

Bij het wisselkantoor waar de koers 1,8 was, halen ze een grap uit. Opeens rekenen ze met 1,7. We vertellen dat dit niet klopt. Vijf minuten geleden was het 1,8. “Oh jee, heeft de mevrouw daar dat gezegd?” Nou en of. De telefoon wordt gepakt en de mevrouw gebeld. Goed dan, omdat wij het zijn: 1,75. Vinden we dat niet mooi? Nee dat vinden we niet mooi. 1,8 en niets anders. De mevrouw komt erbij en legt uit dat de dollar net gevallen is, meer dan 1,75 kan ze echt niet geven. Ons argument dat 5 minuten geleden de dollar niet gevallen was, maakt geen indruk. Ontwikkelingen in de financiële wereld gaan snel. We stoppen de dollars weer weg en gaan naar wisselkantoor 2. Daar is de dollar helemaal niet gevallen en krijgen we de eerder beloofde koers van 1,8.

Touw

Onze werkdag is nog niet klaar. Op de boot moeten we in een hangmat slapen. De hangmat hebben we, maar het touw om de hangmat op te hangen dat we hebben is te dun. We moeten nieuw touw zoeken. Dat vinden we snel in een winkel vlakbij het hotel. Nu nog naar het postkantoor en dan zijn we ‘uitgewerkt’ en is het hoog tijd voor de lunch.

’s Middags gaan we naar een park met een dierentuin, aquarium en museum. Erg goed in zijn totaliteit. Alles is gericht op de Amazone, en vooral het museum geeft erg veel informatie over flora, fauna, gebruik, houtsoorten, archeologie enz. enz. Leuk om daar rond te kijken voor je het gebied in gaat.

[10-3-1999]

De tweede dag in Belem moeten we al vroeg bij de boot zijn. Die vertrekt pas om 7 uur ’s avonds, maar je moet al vroeg erbij zijn om een plaatsje voor je hangmat te claimen. Als wij om ongeveer 9 uur ’s morgens komen, hangt het al heel vol, en met moeite kan de groep nog de hangmatten ertussen proppen. De bagage staat onder de hangmatten, en de rest van de dag moeten er dus steeds een paar mensen wacht houden. Zowel voor de bagage als voor de hangmattenplek.

Geen hangmat voor ons

Ik moet jullie iets opbiechten. Van te voren hebben we erg tegen de vijf dagen en nachten boot opgezien. De hangmatten hangen hutje aan mutje, en je slaapt als sardientjes zo dicht op elkaar. Al je spullen staan onbeheerd op dek, en daar kan je onmogelijk een oog op houden vijf dagen lang. Als je geld gestolen wordt, is het vervelend maar te overzien, de ‘voorraad’ zit in de kluis in de truck. Vervelender is het als je camera’s, wandelschoenen of slaapzakken kwijt raakt. Vier dagen jungletocht op je sokken is toch een probleem. Vijf dagen twee gecombineerde douche/Wc’s voor de vrouwen en twee voor de mannen voor zo’n 200 man vinden we ook niet echt iets om naar uit te kijken. En natuurlijk zie je wel wat onderweg, maar zo is ons verteld, de boot vaart hard, en de Amazone is breed, dus echt veel verwachten we niet te zien.
Omdat de hangmat situatie ons niet lijkt, en er bij navraag enkele hutten blijken te zijn, vragen we of James (tourleider) een hut voor ons kan regelen. Gelukkig is er nog een vrij. Ze hebben alleen nog luxe hutten met eigen Wc en douche. Dat maakt het alleen maar mooier. Bij aankomst blijkt onze hut ook echt te bestaan, we krijgen de sleutel en het neefje van de kapitein zit er niet in. De hut is er echt voor ons (dat weet je hier maar nooit, ondanks dat de hut betaald is, nemen we toch de hangmatten mee). Ons paleisje is prachtig: een stapelbed, een vrije ruimte ter breedte van een bed, ernaast een tafeltje, en, gezegende luxe, een eigen Wc, douche + wastafel van 1,50 bij 1,30. Dankzij een perfect werkend ventilatiekanaal is de kamer zowel overdag als ’s nachts heerlijk van temperatuur.