[18-5-1999]

Vandaag gaan wij los van de Dragoman groep in een minibus vol Peruanen naar Chavin. Een volle dag van 8 – 6, want Chavin ligt aan de andere kant van de Cordillera Blanca. We moeten de bergen dus doorsteken en de rit naar Chavin is wel drie uur volgens de organisatie. Alweer een schitterende tocht met adembenemend mooie uitzichten op sneeuwwit besneeuwde toppen tegen een hemelsblauwe wolkenloze hemel. De rit gaat langs het Querococha meer dat op 3950 meter ligt en door een tunnel op 4550 meterhoogte. Daarna is het weer afdalen naar Chavin, dat net als Huaraz op 3100 meter ligt.
Het feit dat we met uitsluitend Peruanen op stap zijn, maakt het extra leuk. Het is een groep van ongeveer 12 volwassenen en 7 kinderen en iedereen geniet duidelijk met volle teugen. Het plan is om eerst de ruïnes te gaan bekijken, en vervolgens te gaan lunchen. Als we na een lange rit pas om half 3 in Chavin aankomen wordt de volgorde omgedraaid (gelukkig), zodat we om over drieën aan de echte excursie beginnen.

[18-5-1999]

De Chavin cultuur heeft zo’n 1500 – 100 voor Christus dit gebied bewoond. De dingen die voor ons van hun beschaving overgebleven zijn, zijn verbazingwekkend. Een slim doordacht kanalenstelsel, een met gevoel voor wiskunde uitgedacht grondplan en de resten van een tempel gebouwd van enorme stenen (ong. 70 x 70 x 70 cm). De tempel heeft een nog intact ondergronds gedeelte, waarschijnlijk toen alleen toegankelijk voor de priesters, en een ondergronds labyrint. In de tempel staat (in het ondergrondse deel) een 4 m hoog erg heilig beeld. Onze Spaanstalige gids vertelt veel over het heilige beeld en de Chavin rituelen. Het grootste deel valt wel te volgen, maar soms voel je toch nattigheid. De enorme rotsblokken waarmee de tempel gebouwd is, komen van 35 km verderop. De eerste keer snap ik niet hoe de blokken hier gekomen zijn, maar na de tweede uitleg snap ik hetzelfde: de Chavinmensen waren 2,20 m lang en droegen de stenen, of (andere theorie) ze lieten ze meevoeren door de rivier! Klinkt voor massieve grote rotsblokken niet erg plausibel.
In het labyrint kijken we nog naar de monsterkoppen met bolle ogen, dikke neuzen en slagtanden die eens de buitenkant van de tempel sierden. Fascinerend, zeker als je bedenkt dat wat je ziet zo’n 3000 jaar oud is.

Meer informatie op de website van de Khan Academy.

[18-5-1999]

Om over 5-en aanvaarden we de terugtocht naar Huaraz. De gids belooft ons een andere snellere weg terug. Als we na een kleine drie uur klimmen weer bovenop dezelfde pas van 4550 m van de heenweg zijn, vraag ik nog eens naar de andere weg. “Nee hoor”, geeft de gids nu toe, “we gaan dezelfde weg terug”. Er is helemaal geen andere weg, dat was een ‘broma’ (= grapje) van hem.
Na een lange afdaling terug naar 3100 m, komen we om half 11 ’s avonds terug in Huaraz. Ons late diner doen we met de restjes chips en koekjes, voor echt eten is het te laat. Waarom ze verteld hebben dat je om ongeveer 6 uur terug bent weten we niet, maar er heeft niets tegen gezeten. De tour moet dus altijd zo lang duren. Waarschijnlijk zijn ze bang dat niemand gaat als het zo ver is, en ze vertellen dat je pas om half 11 terug bent. Wij vinden de tocht ondanks de lange dag zeker de moeite waard.