[22-6-1999]

Foto: winkelstraat Santiago.

Dinsdag 22 juni rijden we van La Serena naar Santiago. In Santiago hebben we het gevoel dat wat onvoorstelbaar leek, toch gebeurd is. Onze heel lange reis is bijna (erg bijna) op. Nog een paar dagen Santiago en dan stappen we de 29e in de grote vliegmachine echt naar huis.

In Santiago hebben we niet veel meer te zoeken. De grote bezienswaardigheden hebben we in januari al gedaan en uitstapjes blijken hier eigenlijk niet te regelen te zijn.
We proberen bij British Airways te regelen dat we eerder naar Londen kunnen vliegen om daar nog een paar dagen te zijn. We hebben een ticket met één gratis wijzigingsmogelijkheid, maar de wijziging willen ze niet doorvoeren. Een echte reden geven ze niet, ze komen niet verder dan 'het mag niet van Amsterdam'.
We bezoeken nog wel de nodige musea, wandelen in de stad rond, maar het is meer de tijd vullen dan een paar verrassende dagen. De laatste week is niet het hoogtepunt van de 1000 dagen durende reis.

[29-6-1999]

Foto: vliegveld Santiago.

Ondanks dat we op dit laatste traject heel wat spullen achtergelaten hebben, komen we met een weekendtas en een gewone tas extra terug. Behalve dat we wat souvenirs gekocht hebben, zijn we ons te buiten gegaan aan spotgoedkope Spaanse boeken, een boek over de Galapagos en prachtige uitverkoop CD’s.
Ook al hebben we de kleine tas (handbagage) volgepropt met boeken om het gewicht van de grote bagage te drukken, komen we toch aan 15 kilo overgewicht. Door erg onschuldig te kijken, zijn we nog net aan een boete voor overgewicht ontkomen. (Betalen voor overgewicht vind ik niet eerlijk. Als ik 80 kg zou wegen, zou ik ook niets extra’s hoeven te betalen) De handbagage (met loodzware boekentas) is gelukkig niet gewogen.

[30-6-1999]

Foto: Londen Gatwick.

We vliegen via Buenos Aires en Londen Gatwick naar Schiphol. Bijna thuis.
Thuis zullen we er wel weer in moeten komen. Na drie jaar (bijna drie jaar) geen kranten, TV en weekbladen loop je ondanks brieven en wereldontvanger aardig achter. Zo hoorden we laatst dat minister Apotheker ontslag had genomen. Ik wist niet eens dat we een minister Apotheker hadden. Rik, die vaker naar de radio luistert, wist dat wel. Maar geen van tweeën hebben we enig idee hoe de man eruit ziet. Om weer een beetje mee te doen, zullen we heel wat bij moeten lezen en kijken.
Verder moet ons huis weer terug ingericht worden, en zal er weer een normaal huishouden met eten en voorraden in de kast moeten komen. De start zal wel rommelig zijn.

Deze laatste zin is geschreven op de luchthaven van Buenos Aires. De rommelige start blijkt achteraf erg mee te vallen. Het huis is in keurige staat en we pakken sneller dan verwacht de normale draad weer op. We starten na enige tijd weer met het zoeken van werk-opdrachten en na twee maanden zijn we weer continu aan de slag.