[8-6-1999]

Vandaag gaan we naar La Paz, dus we moeten de grens Peru-Bolivia over.
Even buiten Puno stoppen we bij de vruchtbaarheidstempel in Chucuito. Van deze 600 à 700 jaar oude tempel staat nog maar iets meer dan een meter van de muren overeind, maar de vele fallussen zijn nog ruim vertegenwoordigd.

[8-6-1999]

Foto: Basiliek van Onze Vrouwe van Copacabana.

We passeren de grens bij Kisani. Twee mensen blijken aan de Boliviaanse kant op het formuliertje de informatie een lijntje te laag te hebben ingevuld. De beambten willen vervolgens f 3,50 per persoon voor een nieuw exemplaar (ik denk dat de winkelwaarde van het voddige formuliertje in de buurt van f 0,01 komt). Dat kan als we een factuur krijgen om die in La Paz te gebruiken voor de terugvordering. Dat is uiteraard niet de bedoeling van de beambten want die zijn alleen uit op een bijverdienste buiten de boeken om. De betaling kan achterwege blijven.
We nemen met moeite afscheid van Peru, het is zo’n geweldig mooi land en er is nog zoveel meer te zien. We weten al zeker dat we heel graag nog eens terug willen naar Peru (dat gebeurt dan ook in 2006).

De lunchstop houden we in Copacabana. We zitten dan nog steeds aan het Titicaca meer.

[8-6-1999]

Foto: snoepkiosk in Tiquina.

Het Titicaca meer steken we over bij Tiquina. De truck gaat op een groot wankel vlotachtig vaartuig en wij gaan met een klein bootje over.

[9-6-1999]

La Paz, niet de officiële hoofdstad, maar wel de officieuze met alle regeringsgebouwen, is een heel bijzondere stad, en anders dan de steden die we tot nu toe hebben gezien.
Allereerst is de ligging in een diepe kloof, 400 meter lager dan de omringende bergen, natuurlijk heel bijzonder. Wij komen van de hoogte in het donker aanrijden, en zien de zee van lichtjes op de hellingen en diep onder ons liggen. Een onvergetelijke indruk. Maar ook de rest is anders. De stad is druk, het verkeer is chaotisch, de stoepen te smal, en overal, overal op de te smalle stoepen zijn straatverkopers en stalletjes. Alles kan je op straat vinden: kleding, schoenen, tassen, horloges, kappers, eten, schoenpoetsers, snoep, tijdschriften. De stad is één grote drukke markt waar het verkeer zonder iets of iemand te ontzien doorheen sjeest. De straten zijn bijna allemaal van kinderhoofdjes en lopen (vanwege de ligging in de diepe vallei) of te steil omhoog of te steil omlaag. Op 3600 m moet je daarvoor je tempo wel aanpassen.

[9-6-1999]

In La Paz bezoeken we de nodige musea, kerken en ruïnes, maar één van de meest bijzondere dingen die we zien is de ‘heksenmarkt’.
De markt heeft niets met ‘heksen’ van doen. In Bolivia, met zijn meer dan 50% Indiaanse bevolking, is het geloof een soort mengeling van het oorspronkelijke animisme en het door de Spanjaarden opgedrongen katholicisme. Beide geloven zijn innig met elkaar verweven tot één geheel. Op de ‘heksenmarkt’ kan je dingen kopen die als offer dienen voor de Goden, of als dank voor de oogst. Er zijn veel verschillende dingen.
Om ‘El Tio’ te vriend te houden, moet je sigaretten, alcohol en cocablaadjes offeren. ‘El Tio’ (letterlijk ‘oom’) is de God van de grond en het geld en eigenlijk geen God, maar de duivel.
‘De aanbidding van de jaarproductie’ bestaat uit offering (verbranding) van graan, witte suikerwerkbeesten, eieren en gedroogde aardappels.
‘De betaling (of eigenlijk ‘voeding’ na levering van producten) aan Moeder Aarde (Pachamama)’ vraagt wel de meest extreme dingen. Naast veel verschillende suikerwerkvormen (autobus, plaatjes met afbeeldingen van heiligen) en snoepjes krijgt Pachamama lamafoetussen. Echt bij elk stalletje zie je de gedroogde foetussen liggen.