[4-4-1999]

Foto: uitzicht vanuit onze hut.

Vanaf het Caribische strand in Venezuela gaan we op 4 april naar de grens met Columbia. Eindelijk weer een echte grens. We moeten betalen om Venezuela uit te mogen, we staan zeker twee uur te wachten zonder dat er iets zichtbaars gebeurt en daarna krijgt ons paspoort minstens vijf volle minuten aandacht per persoon. Eigenlijk is het heel bijzonder dat we in 3,5 uur de grens over zijn want, zo leggen ze ons uit, het is Pasen en dan is de grens dicht. Na veel praten en een beetje geld herinnert een official zich gelukkig dat soms met Pasen de grens een beetje open is.

In Columbia rijden we naar Tayrona National Park. Het park beslaat een geïsoleerd berggebied (de Sierra Nevada) met heel serieuze bergen in een overigens vlak landschap. Het park ligt aan de Caribische kust en de hellingen zijn begroeid met een prachtig dicht en groen kustregenwoud.

[5-4-1999]

De eerste dag in het park doen we niet veel. We logeren in hutjes, en vanaf de hutjes heb je een prachtig uitzicht (bergen en zee), overal vogeltjes om je heen en prachtig gekleurde vlinders. Je zit heerlijk bij je hutje, genietend van al dat moois en de rust en stilte. Grote formaties pelikanen vliegen over en duiken met flinke plonzen in zee om vis te vangen. Verder vergapen we ons aan de grote stromen van kleine stukjes blad die over brede paden lopen. De stukjes blad lopen niet zelf, maar worden door mieren naar hun nest gedragen. Soms dragen ze ook kleurige oranje of lila bloemetjes. De meeste mieren weten wat ze aan kunnen, maar soms zie je er één die strompelend en struikelend met een veel te groot stuk blad alle anderen ontzettend in de weg loopt.
Ze heten ‘sauba’s’ of bladsnijdermieren en hun bijnaam is ‘tuinman van de natuur’, omdat ze zo keurig de rommel (blaadjes) in het bos opruimen.

[4 t/m 6 april 1999]

Omdat het park zo geïsoleerd ligt, verwachten we dat het licht ’s avonds van een generator komt. Om verrassingen te voorkomen vraag ik tot hoe laat er licht is. Tot 10 uur ’s avonds, maar die beperking geldt niet de eerste dag. De eerste dag is er geen licht. Helaas uitgevallen, maar morgen …. Is er bij het restaurant wel licht? Misschien wel, maar misschien niet. Hebben ze een kaars voor in het hutje? Nee, bij de receptie niet, maar ze denken dat het restaurant ze heeft. Het restaurant blijkt bij navraag kaarsen te hebben (die ze later nog in rekening proberen te brengen ook!). Dat wordt een sfeervolle eerste avond. Het licht in het restaurant is met ‘misschien’ goed omschreven. Na veel heen en weer geroep floept het aan. Na anderhalve minuut gaat het weer uit. Na tien minuten weer aan, na één minuut uit en zo door tot ze na een uur opgeven.
Natuurlijk is er de volgende dag ook geen licht. Er zou morgen licht zijn, en wat gisteren nog morgen was, is nu vandaag, en het licht komt morgen. Ook het restaurant heeft opgegeven.
Dan komt de derde dag en de derde zonsondergang. En wat denken jullie? Toevallig weer geen licht. Het restaurant moddert dapper aan-uit-aan-uit-aan-uit, uit, uit met z’n generator. Met licht is natuurlijk makkelijker, maar dit soort ongemak ervaren we echt niet meer als storend. Dit hoort erbij, en het mooie park maakt het meer dan goed.

[6-4-1999]

Tayrona park is genoemd naar de Tayrona indianen die in dat gebied wonen, en waarvan nu nog afstammelingen leven. In het park is Pueblito, een ruïne dorpje van die Indianen uit de 14e eeuw. Vanaf waar wij zitten kan je in één dag heen en weer lopen naar Pueblito. Een leuke dagtocht waar we volledig doorweekt van terugkomen. Pueblito ligt 300 m boven het zeeniveau waar wij aan zitten. 300 meter is best te overzien, maar met 30º en 100% luchtvochtigheid word je van 300 m over ongeregelde rotsblokken omhoog (en omlaag) klimmen heel erg nat. Eén ding dat we tijdens deze reis geleerd hebben, is dat we heel erg smerig kunnen stinken.

[6-4-1999]

Dinsdagavond 6 april doen we het licht (d.w.z. de kaars, stroom is er niet) uit en horen daarna wat scharrelen in de kamer. Zaklantaarn aan, niets te zien. Licht uit, weer geritsel. Als ik wat later weer met de zaklantaarn schijn, zie ik een rat over een van de balken lopen in de richting van het linnen tasje met eetspullen dat aan een van de balken is opgehangen.
We brengen het linnen tasje naar de badkamer beneden en hangen het daar aan een haak. Als we weer in bed liggen, valt er hier boven een bus met Pringles om. Ook deze bus maar naar beneden gebracht. Weer boven, horen we beneden de bus vallen. De volgende ochtend is het linnen tasje op diverse plakken aangevreten.

[7-4-1999]

Foto: kruispunt bij Barranquilla.

Vandaag rijden we via Santa Marta en Barranquilla naar Cartagena. Vlak landschap, veel cactussen, wat zoutpannen.