[17-4-1999]

Foto: Parque Arqueológico San Agustín, mesita B.

San Augustin is beroemd vanwege zijn vele monumentale stenen beelden en tombes, achtergelaten door een mysterieuze beschaving waar niemand het fijne van weet.
Algemeen wordt aangenomen dat de cultuur in de 6e eeuw is ontstaan, en zijn hoogtepunt bereikt heeft in de 14e eeuw. Daarna zijn ze waarschijnlijk al voor de Spanjaarden kwamen, verdwenen. Uitgeroeid door de Inca’s? De standbeelden zijn pas in de 18e eeuw ontdekt en nu zijn er zo’n 500 opgegraven. Het gebied is niet één plek, maar een kilometers groot gebied in de vallei van de Rio Magdalena, en naar verwachting ligt nog een veelvoud van de 500 opgegraven beelden begraven in de heuvels.

Divers vervoer

Omdat het gebied zo groot is kan je het op verschillende manieren verkennen: te paard, lopend of met de jeep, waarbij je verschillende plaatsen aandoet. Natuurlijk ga ik voor het paard (Rik niet), en samen gaan we naar het archeologisch park en de dag erna met de jeep. De rit te paard is geweldig. Zelfs zonder stenen beelden zou de rit door het prachtige berglandschap prachtig zijn. Een braaf paard, genieten van het rijden en de uitzichten, en een veel directer ‘proeven’ waar je bent dan vanuit de truck.

[17-4-1999]

Foto: een figuur die een baby opeet.

De beelden zijn intrigerend: mensfiguren, halfmens/halfdier figuren en echte dierfiguren zoals de adelaar met de slang in zijn bek. Veel mensfiguren hebben een jaguargezicht. De jaguar wordt beschouwd als een God, nauw gerelateerd aan de zon die ook God is en waarvan de jaguar helper is. De jaguar geeft weer de kracht door aan de priester, die op die manier macht heeft. Veel beelden zijn gerelateerd aan begrafenisrituelen. Hoe belangrijker de persoon in kwestie, hoe groter en uitgebreider zijn begrafenis.
De begrafenis van dorpshoofd en priester bestond vaak uit twee begrafenissen. De eerste een ‘echte’, waarbij stenen wachters de dode bewaakten, schalen meegegeven werden met eten voor de lange weg die de ziel af moest leggen en ook gouden en andere sieraden meegegeven werden. Gelijk met het dorpshoofd werden ook zijn 1, 2, 3 of 4 vrouwen begraven. Levend wel te verstaan. Gelukkig voor hun werden ze eerst met een plantenwortel-extract verdoofd, zodat ze het niet bewust meemaakten, maar toch.
De tweede begrafenis bestond uit het begraven van een urn met daarin de inmiddels schone botten. Ook de urn werd vergezeld door eten, wachters en sieraden.