[31-12-1998 en 1-1-1999]

Foto: Plaza de Armas.

Ons verblijf van twaalf dagen in Nederland is omgevlogen. De dagen zijn opgegaan aan bezoekjes, regelwerk, telefoontjes en boodschappen. Maar zo’n kort verblijf is veel te kort om iedereen te zien en te spreken, zeker nu heel Nederland “de feestdagen” vierde.
Op oudejaarsavond stappen we in het vliegtuig richting Santiago, de hoofdstad van Chili. Zowel op Schiphol als in Londen waar we over moeten stappen is het uitermate rustig. In Londen staan om zes uur ’s avonds nog maar vijf vluchten aangekondigd, terwijl er normaal drie schermen vol staan.
In Londen luisteren we na het instappen in het vliegtuig stomverbaasd naar de muziek. Normaal hoor je een vriendelijk, meestal klassiek muziekje. En wat horen we nu? Een kinderkoor (Nederlands) dat vol overgave “Zie ginds komt de stoomboot” zingt! We snappen er eerst niets van, maar later blijkt dat het bandje volstaat met kerstliedjes. Voor die Engelsen is het verschil tussen Sinterklaas en de Kerstman ook veel te moeilijk.

Oud en Nieuw wordt sober gevierd in het vliegtuig. Om 12 uur wordt omgeroepen dat het 12 uur is en wenst de omroepinstallatie iedereen een gelukkig nieuwjaar. En daarmee is het feestje afgelopen, zelfs een glaasje champagne kan er niet af. Na 13 uur vliegen en een nacht redelijk goed slapen, komen we aan in Buenos Aires waar we een tussenstop hebben. Vanaf daar vliegen we in twee uur door naar Santiago in Chili waar we om half 12 lokale tijd (’s morgens) aankomen. In Nederland is het dan half 4. Vlak voordat we in Santiago landen vliegen we dwars over de Andes. We hebben een helder en onbewolkt zicht op de bergen met sneeuw, de lagere toppen en de dalen. Indrukwekkende eerste kennismaking hoor.

Santiago

Het weer hier is zomers, met een temperatuur van zo’n 28-30°. Grote overgang na het donkere, winterse Nederland. We gaan nog even de stad in, maar vrijwel alles is dicht vanwege nieuwjaarsdag. Echt veel puf om uitgebreid op sjouw te gaan hebben we vandaag niet. Eerst een nachtje slapen en dan beginnen we morgen echt.

[2-1-1999]

Santiago is een aangename stad, waar je je behoorlijk veilig voelt. De stad is met zijn 4 miljoen inwoners immens groot en modern. De stad is vol tegenstellingen. Op het centrale plein (Plaza de Armas) staat een prachtige oude kathedraal naast een moderne, hoge kantoorflat met spiegelende strakke glaswanden.

[2-1-1999]

De winkelstraat is duidelijk die van een wereldstad die met zijn tijd meegaat vol met McDonald-achtige ‘restaurants’ die om het hardst hun best doen om hun aantrekkelijk geprijsde combo (bijv. ¼ kip + patat + cola) onder de aandacht te brengen. Op hun vrije dag stromen de Chilenen in drommen op deze patatmaaltijden af.

[2-1-1999]

Tegelijkertijd zie je dat de fast-food voorkeur en het verdere ‘moderne’ leven gecombineerd wordt met een nog steeds levende verering van de katholieke heiligen. In de kathedraal brengen mensen bloemen die aan Maria, Theresa, Thomas of welke heilige dan ook gegeven worden. Rondom alle heiligen hangen briefjes met verzoeken of bedankjes. Het zijn er zoveel dat het lijkt alsof de heiligenbeelden een felle concurrentiestrijd voeren wie het populairst is.

[3-1-1999]

In Santiago kan je met een tandradtreintje de Cerro San Cristobal op van waaraf je een prachtig uitzicht hebt op heel Santiago. Bovenop krijg je pas enig idee hoe groot de stad echt is. Bovenop de berg is niet alleen een kerk, maar ook een 36 m hoog Mariabeeld, zodat Maria over heel Santiago kan waken.
In de grote winkelstraat zit een modern winkelcentrum (overdekt) van drie etages wat zo in Auckland ook zou passen. Aan de andere kant zie je overal op straat schoenpoetsers die hun kostje proberen te verdienen, en jongens die met een koelbox op hun rug ijs of frisdrank verkopen. Bedelaars zie je hier voor zo’n grote stad weinig, wel heel veel mensen overal op straat en in parkjes. Niet speciaal onderweg naar iets, maar gewoon flanerend over straat, zoals dat in Spaanstalige landen hoort.

[4-1-1999]

Foto: Paleis van Justitie, Santiago.

Op maandag 4 januari hebben we in Santiago onze kennismakingsbijeenkomst met Dragoman, maar we vertrekken pas op woensdag de 6e uit Santiago. We moeten daar (althans een deel van de groep) een visum regelen voor Paraguay, en dat duurt een dag. Volgens de informatie vooraf hoefden wij geen visum aan te vragen, maar eenmaal hier is dat niet meer echt zeker. Voor alle zekerheid gaan wij dus maar langs bij het consulaat van Paraguay om te informeren.
Onze vraag schijnt erg moeilijk te zijn. Pas na een kwartier komt de man terug bij het loket, en ja hoor we hebben een visum nodig. We verdenken de man ervan dat hij Nederland niet op zijn lijst kon vinden, en in dat geval is “ja” altijd een veiliger antwoord. Onze twee pasfoto’s, twee kopieën van de paspoorten, twee kopieën van de entreestempel van Chili (per persoon) zijn natuurlijk niet voldoende. Er moet ook nog een kopie van het losse kaartje met entreestempel (gekregen bij aankomst in Chili) bij. Rik gaat snel die kopieën maken, terwijl ik met alles wat we wel al hebben de procedure (en de man) aan de gang houd. Uiteindelijk zit Rik’s entreekaartkopie aan mijn visumformulier en omgekeerd. Om te voorkomen dat de hele visumaanvraag daarop stukloopt, wijs ik de man daarop. Erg overdreven van mij, want”: “Oh nee, dat doet er helemaal niet toe”.
Overigens is de man uitermate vriendelijk en geeft hij ons een snellere! voorkeursbehandeling dan de andere visumaanvragende groepsleden. Waarschijnlijk waardeert hij onze pogingen om Spaans te spreken toch wel.
De volgende ochtend kunnen we onze paspoorten terughalen. Ze horen klaar te liggen, maar aangezien het ‘ogenblikje’ ongeveer 20 minuten duurt, en we een heleboel gestempel horen, weten we eigenlijk zeker dat de visa vers gemaakt worden. Heerlijk na zo’n tijd weer zo’n hoop zinloze bureaucratie. De visa zijn bovendien nog gratis ook. Waar krijg je nou zoveel officiële aandacht voor zo weinig geld?