[6-1-1999]

Foto: Salto del Laja.

Op woensdag 6 januari vertrekken we met Paraguay-visum uit Santiago en gaan zuidwaarts. Als we eenmaal met de truck op weg zijn voelt het zo vertrouwd, alsof we na een dagje vrij weer in onze India-Dragomantruck stappen. Deze truck (die overigens Spanky heet) is een stuk nieuwer dan Nora, de India truck. Van binnen is hij wat ruimer, zodat we wat meer beenruimte hebben. Gezien het grote aantal deelnemers reizen we tot Rio (de Janeiro, Brazilië) met twee trucks. Op zich rijden de trucks onafhankelijk van elkaar, maar ze volgen wel dezelfde route. We zullen elkaar dus geregeld tegenkomen, en de eerste avond staan we op dezelfde camping bij de waterval Salto del Laja.

De eerste dag rijden we nog langs de laatste uitlopers van de Andes. De vallei waar we doorheen rijden is erg vruchtbaar en overal zie je druiven en wijngaarden, fruitbomen, frambozen en kwekerijen (rozen, bomen etc.).

[7-8 januari 1999]

Foto: Pucon met zicht op de Villarrica.

Donderdag de 7e rijden we de bergen echt uit, en rijden we door een golvend landschap voornamelijk in gebruik voor landbouw. Halverwege begint het te regenen en dat blijft het doen, totdat we in Pucon (onze eindbestemming) zijn. De lucht is egaal grijs en de regen lijkt niet van plan te stoppen. Charlie’s voorstel om niet te gaan kamperen, maar een soort hostel te nemen wordt enthousiast ontvangen. Ons ’hostel’ is een houten huis met een knusse zitkamer, wat slaapkamers, een piepklein keukentje en twee badkamers, en is veel te klein voor 16 man (Charlie en Jim, de chauffeurs, slapen in de truck). Er zijn maar tien bedden verdeeld over vier kamers, de zes ‘losse’ mannen slapen in de huiskamer. Het is een hele toer om in de minikeuken een maaltijd voor 18 personen te bereiden, maar opgepropt met z’n allen om de open haard is het reuze genoeglijk.

In Pucon blijven we twee nachten. Pucon is hèt centrum van avontuur en sensatie. Je kan er bergbeklimmen, white waterraften en nog veel meer (zijn we weg uit Nieuw Zeeland moeten we alweer avontuurlijk zijn!). Pucon ligt erg mooi aan een meer, en de grootste attractie is de vulkaan Villarricca, 2800 m hoog. Een prachtige vulkaan met een echt steile vulkaantop en tot halverwege de helling bedekt met sneeuw. De vulkaan kan je (als het weer goed is) beklimmen, maar Charlie waarschuwt ons dat het een zware klim is. De tocht kan je alleen met gids doen, en je krijgt een speciale uitrusting waaronder stijgijzers aangemeten. Later horen we nog dat de klim in totaal 12 uur duurt, en dat je 3000m (kan dat wel op één dag heen en terug?) moet klimmen. Wij besluiten tot de wandeling over de weg naar de basis van de vulkaan. Die weg is volgens opgave ook mooi en naar de vulkaan is het 12 km lopen.

8-1-1999]

Foto: Lago Villarrica.

De dag na aankomst in Pucon is het weer gelukkig opgeklaard en al vanuit Pucon hebben we een schitterend uitzicht op de vulkaan. De weg naar de vulkaan valt een beetje tegen: nogal saai, geen uitzicht op de vulkaan en nog redelijk wat verkeer. Na vijf km staan we te twijfelen wat of we zullen doen, als er een auto naast ons stopt. Of we soms mee willen rijden naar de vulkaan? Dat is nog eens aardig. We rijden mee met twee Braziliaanse meisjes die vakantie vieren in Argentinië en Chili. De rit heen en terug is op zich een hoogtepunt. Zij doen hun best om met mij Spaans te praten (samen praten ze Portugees), en komen we er niet uit, redden we onszelf met Engels. Boven bij de vulkaan is niets te zien, de vulkaan is volledig verscholen in een dikke mist. Erg jammer natuurlijk, maar zo’n leuke ontmoeting maakt er toch een bijzondere dag van.

[9-1-1999]

De grens tussen Chili en Argentinië stelt weinig voor, en we zijn er redelijk snel doorheen zonder erg veel oponthoud. De route vanaf Pucon naar Bariloche door het merengebied dat in beide landen ligt is echt prachtig. Grote spiegelende meren, omzoomd door bos. Zo nu en dan passeren we hoge scherpe vulkanen die met hun besneeuwde toppen opvallend in het landschap uitsteken.