[14-6-1999]

In Potosi nemen we voor een paar dagen afscheid van de truck. We gaan op 13 juni eerst met de lokale bus van Potosi naar Uyuni en vanaf daar stappen we voor drie dagen over in een jeep. De jeep rijdt ons door de zuidwest punt van Bolivia naar San Pedro in Chili, waar we de truck weer terugzien. De weg is te slecht voor de truck, maar wel erg de moeite waard, vandaar de jeepexcursie. Tijdens onze reis hebben we al heel wat indrukwekkende landschappen gezien, maar wat we nu in deze twee dagen zien is echt overweldigend.
De eerste dag steken we de ‘Salar de Uyuni’ over. Een enorm zoutmeer van 180 bij 120 km. Heel kort samengevat is het zoutmeer een overblijfsel van een zee die hier lang geleden was en die verdampt is. Het zout wordt commercieel gewonnen en we zien de handmatig bij elkaar geharkte hoopjes overal liggen.

[14-6-1999]

Foto: interieur van zouthotel.

Midden op het meer staat een hotel dat (op de ramen en het dak na) helemaal gemaakt is van zoutblokken. Ook het meubilair is gemaakt van zout.

[14-6-1999]

Verderop in het zoutmeer stoppen we bij een eiland. Een klein, steil uit de zoutvlakte oprijzend eiland begroeid met enorme cactussen die soms wel 3 meter hoog zijn. We wandelen het eiland rond, en vanaf het eiland zie je overal om je heen alleen maar de onmetelijke, witte, glinsterende zoutvlakte. Op sommige stukken ligt er een laagje water (regenwater) op het zout, waardoor het net lijkt of je zomaar een meer inrijdt. Zout zien we in allerlei vormen: als mooie kubusvormige kristallen, als een dun kristallaagje op het water en als een soort witte glazuurlaag over de stenen.

[14-6-1999]

We overnachten de eerste nacht in San Juan. Een plaatsje van niets met lemen huizen in het absolute niets. In heel de stad groeit vanwege hoogte (bijna 4000 m) en ruige klimaat (wind, droog) niets. De straten bestaan uit stoffig zand en hebben dezelfde grauwe kleur als de lemen huizen. Geen plek om voor twee weken een vakantiehuisje te huren!
We lopen nog naar het kleine kerkje op het kerkhof. Ook het kerkhof is uitermate triest. Bij gebrek aan fatsoenlijk hout zijn de kruizen gemaakt van een soort brandhout en vaak gebroken. Omdat er ook geen bloemen zijn, zijn de kruizen versierd met van afvalplastic gemaakte bloemversieringen die halfverwaaid zijn. Het kerkje is van binnen vrijwel kaal, met een scheef gezakte houten tafel als altaar. Aan een waslijn hangen twee plastic ‘kransen’ versierd met dezelfde afvalplastic-bloemen. Beide kransen dragen een naam. Ter herinnering aan iemand? Of hangen ze er zo al jaren? Zo’n innig triest kerkhof hebben we maar weinig gezien.

[15-6-1999]

De tweede dag vervolgen we onze wonder-landschap tocht. We zien sneeuwbedekte vulkanen, waarvan er één nog vlak bij de top zwavelwolken uitspuugt. We stoppen bij grillig verweerde stenen van boven beschermd door een rode ijzerhoudende laag die als een soort saus over de stenen ligt. Bij de meren met zout water zien we enorm veel flamingo’s. Er lopen drie soorten flamingo’s door elkaar naast eenden, steltlopers en andere watervogels. We zien vicuña’s (de bedreigde wilde soort lama), een vosje en tot ons grote vermaak vizcacha’s.

[15-6-1999]

Het is gemakkelijk uit te leggen hoe een vizcacha eruit ziet. Je begint met een konijn. Het konijn trek je vanwege de kou een wat dichtere vacht aan. Daarnaast vervang je de konijnenstaart door die van een eekhoorn, en maak je zijn voorpootjes iets korter. Als het ‘konijn’ daarbij ook nog eet als een eekhoorntje, met gebruik van beide voorpootjes om het eten (onze wortels en komkommers) in zijn mond te stoppen, dan heb je te maken met vizcacha. Grappig is dat we onze eerste vizcacha al een tijd geleden op een stuntelig schilderij in Cusco gezien hebben. We hebben de niet getalenteerde schilder toen hartelijk uitgelachen, omdat hij zo’n achterlijke eekhoornstaart aan het konijn had geschilderd. Ze bestaan echt.

[15-6-1999]

We stoppen de tweede dag bij het Laguno Colorado op 4200 m. Dat meer is vanwege de speciale algengroei rood van kleur. Verder waait het er erg hard, en is het er erg koud. We slapen in een uiterst primitief ‘hotel’, met z’n zessen op een zaal zonder verwarming. Zelfs met dikke kleren en jas aan, krijg je het stilzittend na een tijdje koud. Om half 7 zijn we klaar met eten, en met veel moeite rekken we de avond tot 8 uur, maar dan weten we echt niets anders meer te doen dan in de slaapzak onder de dekens in bed te gaan liggen.