[10-5-2017]

Foto: uitzicht over Sofia vanaf Mt. Vitosha.

Ons hotel ligt in een buitenwijk van Sofia en Vladimir laat ons onderweg kiezen of we na inchecken nog naar de stad willen of naar Mount Vitosha Nature Park. Tot genoegen van Vladimir kiezen we voor het park en na het inchecken – het is dan inmiddels half vier – gaan we het park dat net ten zuiden van Sofia en rondom Mount Vitosha ligt, in. We rijden tot een stukje onder de top van de hoge berg en gaan lopend verder omhoog. Via de weg bereik je de parkeerplaats op ongeveer 1500 meter hoogte en overal om ons heen liggen nog sneeuwresten. Tijdens de klim naar boven moeten we zelfs stukken sneeuw oversteken.

Vladimir ziet overal vogels en kan ze bijzonder goed aanwijzen en uitleggen. We klimmen tot onderaan een steenhelling. Waarom klimmen we die helling op? We hebben kans om daar de bergheggemus te zien, een vogeltje dat je normaal niet zomaar ziet. Tijdens het wachten trekt Vladimir zich even terug voor een sanitaire stop, maar hij komt meteen terug hollen. Hij heeft heel ver weg een vogeltje op de rots gezien. Hoe iemand een vogeltje van zo’n afstand kan zien is niet te geloven. Zelfs door zijn telescoop blijft het voor ons een bruinig vogeltje. Natuurlijk vliegt het verre vogeltje achter de rots, dus gaat Vladimir alsnog op weg voor de sanitaire stop. Met het geluid van het vogeltje probeert Vladimir het vogeltje dichterbij te lokken en met een half uurtje geduld lukt het om ons dappere vogeltje dichterbij te krijgen en dan krijgen we er gelijk ook twee te zien. Eentje komt echt vlak voor ons neus zitten en zodoende kunnen zelfs zulke suffe vogelaars als wij zien wat een prachtig vogeltje het is.

Op onze laatste volle dag in Sofia, 9 juni, gaan we terug naar Mt Vitosha en dan lopen we -deels in de mist- naar het hoogste punt, de 'Zwarte Piek', op 2290 meter.

[11-5-2017]

Foto: grijze gors (rock bunting) op het nest in de West Balkan Range

Na ons eerste nachtje in Sofia gaan we met Vladimir in de omgeving van Sofia op pad. We gaan eerst naar het westelijke deel van het Balkangebergte. Net als gisteren rijden we met de auto omhoog de berg op over een onverhard en hobbelig pad tot we vastlopen op een wegversperring bestaande uit een blauwe draad. Vladimir toetert, maar de enige reactie die we krijgen komt van drie honden die blaffend aangeven dat ze ons gehoord hebben. Vladimir trekt voorzichtig op, we schuiven het draadje over de auto en rijden zo verder. Van een man verderop die water tapt, horen we de achtergrond van de versperring. Het blauwe draadje lijkt op schrikdraad. Koeien zijn niet de slimste dieren en die denken dat het blauwe draadje schrikdraad is en lopen niet door het dunne blauwe draadje heen. Boven lopen we verder omhoog waarbij Vladimir overal vogels voor ons ziet.

‘s Middags gaan we naar een moerasgebied (Dragoman Marshes) waar we natuurlijk veel andere vogels zien, maar ook horen. We horen de lage hoemp-hoemp van de roerdomp en de grote karekieten, die we meerdere keren zien, zijn met zoveel dat ze een concert geven.