We verlaten na twee dagen Galaroza om naar Alajar, ons laatste overnachtingsadres in de Sierra de Aracena, te wandelen. We klimmen eerst naar Castaño del Robledo, het hoogste dorpje van de Sierra. Castaño de Robledo is een klein dorpje, maar heeft twee enorme kerken. Een daarvan is om duistere redenen nooit ingewijd, heeft nu de bijnaam ‘het monument’ en is in gebruik als buurthuis en cultuurcentrum. De andere kerk is zo groot dat alle dorpsgenoten er met gemak inpassen.

Castaño del Robledo

Het dorpje is bekend om zijn houtbewerking, maar daar zien we niet veel van. Naast de bar waar we koffie drinken is een winkeltje open, maar behalve kastanjepuree, sleutelhangers en andere niet ter zake doende souvenirs is daar niets te koop.

Blauw guichelheil

Na de klim volgt een lange afdaling door een droog gebied met struiken die volop bloeien. Een erg mooi gebied, maar je moet er wel in deze tijd van het jaar zijn. Beginnen we nu ‘s morgens met de jasjes aan en gaan die pas rond 11 uur uit, later in het jaar wordt het veel te heet om nog aangenaam te wandelen. Midden op de dag is het zelfs nu al in de zon flink warm.

We lunchen op een picknickplek in het ‘bos van de woorden’. Daar hangen – inmiddels onleesbare – kindergedichten van de schoolkinderen uit de buurt. In de rotsen is een kastje gemaakt met een metalen deurtje met een schuifje. Als je dat opent zie je een houten deurtje, ook met een schuifje en daarachter is een kastje waarin boeken staan en waar je je eigen boek mag ruilen tegen een boek uit het kastje. Natuurlijk zie je dat bij ons ook, maar zo’n kastje in een rots heeft wel iets. Ons e-book hebben we maar niet geruild.

Boekenkastje in rots

Als eerste doen we in Alajar de wandeling ‘Los tres picos’, die zoals de naam al aangeeft drie pieken in de omgeving aandoet. Een niet al te lange wandeling maar wel met veel klimmen en dalen. De eerste klim is naar de klokkentoren bij de kerk van de maagd van de engelen. Die klokkentoren hebben we gisteren tijdens de wandeling al heel hoog op de rand van de berg zien staan. Het is een mooie witte toren met drie bogen en als we net boven zijn en naar boven kijken vliegt er een grote vale gier over. Hij steekt prachtig af tegen een strakblauwe hemel. We bekijken het kerkje met twee grote hangende engelpoppen en met een klaroen in het middenschip en een muurschildering met popperige engeltjes boven het portaal.

Klokkentoren

De tweede en derde piek vereisen een lange steile klim naar de mirador (uitzichtpunt). Maar na de inspannende klim hebben we een prachtig uitzicht en heel ver beneden ons zien we nu dezelfde klokkentoren waar we eerder naartoe geklommen zijn. Ook hier komt een gier vlakbij overvliegen en hij cirkelt rond en rond met maar een keer een halfslachtig slagje met zijn enorm vleugels. Zo mooi.

Klokkentoren vanaf tweede piek

Klokkentoren vanaf derde piek

We aanvaarden de terugweg en voetje voor voetje gaan we naar beneden. Dalen is altijd al moeilijker dan klimmen en na alle wandeldagen is dit een forse inspanning voor de benen. De wandelstokken zijn mee op reis, maar geen enkele dag hebben we ze nodig gehad, ze staan dus ook nu op de kamer, terwijl we ze vandaag best hadden willen hebben. Maar goed, we komen – zij het langzaam – veilig beneden. De laatste van de drie toppen bereiken we via een kort traject over een asfaltweg en ook daar hebben we fraai uitzicht. Vanaf dit punt is het omlaag, omlaag, omlaag tot we uiteindelijk weer Alajar bereiken. We vinden dat we ons ijsje vandaag dik verdiend hebben.

De volgende dag doen we een kleine en relatief makkelijke wandeling van zo’n 11 km met toch nog aardig wat klimmen en dalen. Het is een leuke wandeling opnieuw langs de hellingen vol met olijfbomen, kurkeiken, steeneiken en kastanjes. Verste punt van vandaag is Linares de la Sierra, ook zo’n mooi wit dorpje. Zijn in alle dorpjes hier de straten belegd met kleine kasseien, er is nog iets bijzonders met de bestrating. Vaak ligt voor de ingang van het huis een mooi mozaïek van kasseien met een ster of met bogen en soms met een jaartal erbij. Het is een versiering voor de voordeur van het huis en al een oude traditie die stamt uit de tijd dat het vee in de stal voorin het huis stond en via de keitjes makkelijker naar binnen en naar buiten kon. Mooi dat ze dit in stand houden.

Straatje in Lineres met mozaiek

Een andere bezienswaardigheid in Linares is de grote fontein – eigenlijk watertappunt – met verderop een ondiepe langwerpige grote stenen bak die als drinkbak voor de dieren in gebruik was of is. Vanaf die drinkbak loopt een kanaaltje en dat water komt uit in een grote diepe kom (doorsnee vijf meter), met twaalf schuin oplopende richels die als wasplaats dient en nog steeds in gebruik is.

Ook de arena voor het stierenvechten is bijzonder. Het is een grotendeels ommuurd plein met een winkeltje en barretjes. Aan een kant zijn hoog oplopende banken voor publiek. Eens per jaar wordt het plein afgesloten voor het stierengevecht, waarbij een jonge stier gebruikt wordt, die wel een beetje geplaagd wordt, maar niet wordt gedood. Vermeldenswaard is nog dat het dorp met een paar honderd inwoners een restaurant met een Michelinster telt.

Pleintje in Linares dat ook gebruikt wordt als arena voor stierengevechten

Vanaf Lineares de la Sierra wandelen we terug en omdat we alle tijd hebben, blijven we met een boekje op een heerlijk picknickplekje hangen. Voor ons vermaak hebben ze daar prachtige orchideeën (soort bosvogeltje) neergezet.

Wit bosvogeltje

Onze wandeltocht is nu afgelopen, maar omdat onze bus vanuit Aracena pas om zes uur ‘s avonds vertrekt, hebben we nog tijd voor een laatste wandeling door het mooie gebied. Deze laatste wandeling is anders dan de andere en voert over verschillende privé terreinen. Hebben we tot nu toe vooral vriendelijke berghellingen met eiken en kastanjes gezien, vandaag lopen we een stuk door een kloof met steile hellingen waar kale rotspartijen uitsteken. Diep onderin de kloof stroomt een beekje met af en toe een stroomversnelling of een watervalletje.

Aan het eind van de kloof van Los Molinos

Na de kloof eindigt het pad en moeten we diverse hekken passeren om over een aantal enorm grote privéterreinen te wandelen. Omdat de routebeschrijving over het passeren van de hekken vrij vaag is, raadplegen we GPS. GPS had tot nu toe goede zin en werkte mee, al gaf hij wel aan dat we de route in omgekeerde volgorde liepen wat helemaal niet waar was. Maar nu het echt lastig wordt, geeft GPS niet thuis, wil dat we de route verwijderen, zegt dan dat hij geen kaart heeft en laat in plaats van een kaart een grijs vlak zien. Vandaag kunnen we – vanwege de bus terug – niet te laat terugkomen, dus we besluiten nog even verderop te kijken en anders maar om te keren. Rik houdt een ernstig gesprek met de GPS en dat helpt: hij toont de kaart weer, vindt nog steeds dat we achterstevoren lopen, maar doet wat hij moet doen. Zo kunnen we weer verder.

Lavendel

We lopen nu door een weids en open landschap te midden van de steeneiken met een rijke kruidenbegroeiing. Het landschap is minder droog met minder struiken en meer grasachtig. De lavendel staat uitbundig te bloeien, net als tere witte zonneroosjes. Het laatste stuk privéterrein – we hebben dan al zeven hekken open en dicht gedaan – voert langs de beek die we later via stapstenen oversteken. Ook deze laatste dag hebben we weer een prachtige en afwisselende wandeling.