[15 februari 2018]

Geen zeeschildpadden

Al heel lang wil ik ooit een keer de zeeschildpadden zien als ze aan land komen om eieren te leggen. De reis naar Suriname is daarom in dit seizoen gepland en vandaag gaat het dan gebeuren. We gaan naar de schildpadden. We gaan eerst met een boot naar Johan en Marghareta en stappen daar over op een kleiner bootje dat ons dwars door voormalige plantages die nu onder water zijn gezet voor visvangst en de uitgebreide mangrovemoerassen naar het strand brengt. De tocht door het moeras is spectaculair. Het is onbegrijpelijk hoe iemand hier de weg weet en door de ondiepe en smalle kreekjes heen kan manoeuvreren. Halverwege stoppen we bij een soort drijvend eiland voor een heerlijk meegebracht diner en dan gaan we nog dieper het moeras in tot we uiteindelijk na 2,5 uur varen bij het strand uitkomen. Vanaf hier gaan we lopen. De hele dag is het al dreigend en regenachtig dus we hebben de poncho’s mee en dat blijkt niet onverstandig. We lopen door stukken bos die tot aan zee doorlopen en over opener strand. Het wordt al snel donker, in het bos mogen we van gids Rowan de lampjes wel aan, maar op het strand moeten we ze uitdoen. Niet zo’n goed idee, want daardoor zie ik een uitstekende tak aan een dode boom niet waardoor mijn been behoorlijk geschaafd raakt en – wat nog veel erger is met 2,5 week vakantie te gaan – mijn broek een winkelhaak van 10 cm oploopt. Van Rowan mogen dan toch de lampjes aan. Na een poosje parkeert Rowan ons om zelf verderop te gaan kijken. Na een hele tijd wachten komt hij terug en zegt: ‘helemaal niks hè’.

Langzaam maar zeker beginnen we nattigheid te voelen, dus ik vraag of het wel eens gebeurt dat ze geen schildpadden zien. Het onthutsende antwoord luidt: ‘Ja, heel vaak’. Dit is de zevende keer dat ze gaan en ze hebben één keer één schildpad gezien. Daarnaast zijn we hier bij laag water. En wat zegt Rowan daarover: ‘Ja, het is laag water hè en dan komen ze niet, ze kunnen nu niet door de modder’. Dat wisten ze toch van tevoren! We vragen of het zin heeft om te wachten. Dat ligt aan ons, ook een antwoord waar je weinig mee kan. Maar, zegt Rowan, als we wachten kunnen we beter een stukje terug gaan. Dat doen we en na een poosje parkeert Rowan ons om zelf vooruit te gaan. Intussen gaat het regenen en de gewone regen gaat over in een stortbui, zodat we in het stikdonker samen op een verlaten strand met poncho’s aan onder douche lijken te staan. Als Rowan terugkomt zien we een heleboel lichtjes meer. Een tweede groep van zes mensen komt ook naar de schildpadden kijken. Ook zijn zij al druipnat. We praten ze maar even bij over de stand van zaken. De andere gids heeft een optimistische kijk op de zaak. Het kan zijn dat we ze binnen vijf minuten zien, het kan zijn dat we ze niet binnen vijf minuten zien, dus de kans is 50%. Rowans aanbod is nog om tot 3 uur te wachten omdat er dan een geringe kans is dat ze komen. Vanaf negen uur in de stromende regen nog zes uur wachten op vrijwel zeker niets, vinden we echt te gortig, we gaan terug. We zijn zo door en door teleurgesteld en ook zo boos. We zijn op een zinloze missie gestuurd, terwijl we zo naar dit onderdeel uitgekeken hadden. De natuur laat zich niet dwingen, maar op een verkeerd tijdstip op een verkeerde plek gebracht worden, klinkt toch een beetje naar oplichting.

De terugtocht met de boot door het moeras in het stikdonker is spectaculair en we hebben diep respect voor de stuurmanskunst van Rowan die door de uiterst smalle en ondiepe kreekjes slingerend de weg weet te vinden. Vanaf de boot worden we door Albert, lokale organisator van de tour, teruggereden naar ons hotel. We hebben onderweg een stevige discussie met hem en Rik wijst hem erop dat hij nu snel geld verdient aan deze tours maar zijn naam zo te grabbel gooit, dat Nederland geen zaken meer met hem gaat doen. Hij vertelt nog dat een paar dagen geleden een Tui groep van 20 man op een andere plek – ook georganiseerd door hem – ook niets heeft gezien. Alsof dat het voor ons beter maakt. Thuis is de stemming er een beetje uit. We hangen alle natte spullen uit, ik repareer provisorisch de broek en we zetten maar een kopje thee. Geen schildpadden, wat een sof.

De startplaats van de trip, Johanna Margaretha

Sleephelling naar Matapica

Turkey Vulture (Roodkopgier)

Laagwater in de kreken naar Matapica

In deze omgeving zouden schildpadden moeten zijn

Een van de zeer weinige kuilen van de afgelopen weken