Zesde rondzendbrief Peking - St Petersburg 2007

[verzonden op 7-8-2007 vanuit Moron, Mongolië]

We zijn met moeite (maar daarover later) nu in Moron en hebben weer even tijd om te mailen. Iedereen bedankt voor de mail. We lezen ze wel, maar omdat we steeds weinig tijd hebben, sturen we alleen de mail aan iedereen. De vorige mail waren we nog in de zandduinen in de Gobi, dus daar ga ik nu verder.

Zandduinen

Zandduinen op behoorlijk grote afstand.

's Morgens heel vroeg staan we op (28 juli) om de zonsopkomst in de zandduinen te bekijken. Er zijn wolken voor de zon, dus de echte rode zon missen we, maar de wolken kleuren prachtig in de opkomende zon. De zandduinen tonen echt de zandwoestijn van plaatjes. Sommige duinen hebben een bovenrand die zo dun is als een potloodlijntje. We denken dat de storm van gisteren daar aan heeft bijgedragen. Deze duinen zijn heel instabiel aan een kant. Als je er een voet in zet, stort de wand in en ontstaat er een lawine die maar door blijft gaan en hele stukken duin opeet. Op heel veel plekken zien we sporen van kleine zoogdieren, vogels en hagedissen. Op beschuttere plaatsen groeien ook hier nog planten.

Landschap verandert

Vanaf de zandduinen rijden we richting noorden. Drie rijdagen, met tussendoor bushcamps, naar de hotsprings. Geleidelijk aan zien we het landschap veranderen. De schrale vlakke woestijn verandert in een landschap met zacht glooiende heuvels en een groenere begroeiing van zacht kort gras. Af en toe zien we stukjes met hoger gras of struikjes. De derde rijdag zien we zelfs echt naaldbos verschijnen op de hellingen en de toppen van de heuvels. Ook het weer verandert. We vertrekken met zwaar bewolkt weer (de dag ervoor heeft het ook al flink geregend, zoals altijd regent het in de woestijn als wij er zijn). Onderweg regent het af en toe en 's avonds is het koud. Er is hier duidelijk meer bewoning dan in de Gobi woestijn en de kuddes met vee zijn ook veel groter. De kuddes worden gehoed door mannen op paarden: het volmaakte Mongolië plaatje.

Deze dagen zien we voor het eerst yaks, terwijl de kamelen uit het landschap verdwenen zijn. Geregeld passeren we ook een dorpje of een stadje. Het mag hier dan meer bewoond zijn, in totaal blijft Mongolië een leeg land. Omgerekend naar Nederland zou half Ede heel Nederland voor zichzelf hebben.

Harhorin

Harhorin: afschrikwekkend beeld.

Op dinsdag komen we aan in Harhorin. Harhorin is gebouwd op de plaats waar vroeger Karakorum (opgericht 1235 door de zoon van Genghis) was, de hoofdstad van Mongolië voordat deze in 1264 verplaatst werd naar Beijing. Vlakbij Harhorin is het Erdene Zuu Monastery, het oudste Boeddhistische Lama klooster van Mongolië. Het complex bestaat uit drie tempels met beelden van diverse Boeddha goden en verschillende verschijningen van Boeddha zelf. Verder een stupa omgeven door meerdere kleine stupa's, een gebedsruimte en nog wat losse tempeldingen. Bij de gebedsruimte roepen twee monniken vanaf een toren op tot gebed door op hele grote schelpen te blazen. Vervolgens kondigen een aantal monniken met hoge gele hoeden het begin van de dienst aan door een gebed te prevelen. Vervolgens gaan alle kortgeschoren (mannelijke) monniken in rood gewaad naar binnen. Ze krijgen daar een groot stuk papier met onbegrijpelijke tekens, kennelijk de tekst van de dienst. Het complex is omgeven door een muur opgebouwd uit de stenen van Karakorum en met 108 (heilig getal) stupa's er in.

Harhorin brengt goed groepsnieuws. Het onmogelijke is gebeurd. Joost's rugzak is hierheen gebracht en (bijna) alles is compleet. Alleen zijn chocolade is gesmolten en zijn onderbroeken zijn weg. Verder stappen Theo en Lotje hier uit. Die zullen we niet echt missen. De reden om na 2,5 van de 11 weken uit te stappen is dat Lotje nodig terug moet voor studie. Ze gaat naar haar laatste studiejaar en moet nog een scriptie schrijven. Me dunkt dat je dat wel eerder had kunnen weten.

In Harhorin hebben ze wel op vier plaatsen internet, dus na bezichtiging van het klooster haasten we ons terug om de in Avaiheer begonnen mail verder te schrijven. Dat gaat niet lukken: pc's genoeg, maar heel Harhorin zit zonder stroom.

Hot springs

Edelweiss bij hot springs.

Dinsdagavond komen we aan bij de hot springs. Onderweg hebben we echte regen en ook in het kamp heeft het flink geregend. De hot springs zijn gevangen in een zwembadje bij het kamp. Voordeel van de hot springs is dat we voor het eerst in weken weer een warme douche hebben. Een weldadig dikke straal heerlijk warm water. En aangezien ze een bron hebben, hoef je je ook niet bezwaard te voelen als je er lekker lang van geniet. Water is hier genoeg. De tweede dag plenst het 's morgens van de regen. In onze ger vormen zich kleine waterstroompjes op de houten planken vloer. Enerzijds lopen die via de zijkant naar binnen, anderzijds rechtstreeks via het dak. In de ger zit een houtkachel met pijp. Het ronde bovengat van de ger is afgedekt met plastic, maar met een ruim gat tussen plastic en schoorsteen. Op zich logisch, maar daardoor regent het, ook logisch, in. Maar de bedden blijven droog en de bagage staat op vlonders, dus ernstige gevolgen heeft het niet. Bovendien levert het nog een bijzonder huisdier op ook. Er kruipt een regenworm over de vloer.

Later in de ochtend wordt het weer droog en kunnen we in de buurt wandelen, rondkijken en foto's maken en de stoom van de bron van de hot springs zien. Tijdens de wandeling door het vooral larix-bos lijken we wel bij iedere stap nieuwe planten te zien. Rik blijft foto's maken: wilde aardbeien, anjertjes, leeuwenbekjes, een soort ruit, blauwe geraniums die je bij ons alleen als sierplant ziet, akelei, monnikskap en nog veel meer.
Vanwege de dreigende lucht keren we terug naar huis en dat is maar goed ook. Als we bijna thuis zijn, krijgen we de eerste druppels van wat uitgroeit tot een enorme hoosbui. Ook 's nachts regent het hard en als we opstaan begint het opnieuw te regenen. De lucht is zwaar donkergrijs en de wolken hangen laag en dreigend.

Na het ontbijt maken we ons klaar voor vertrek. Alle regen heeft de wegen er niet beter op gemaakt. Tony is zeker 10 minuten bezig om Gisele, onze truck, te bewegen van het parkeerterrein te vertrekken. Ze glijdt wat heen en weer in de blubber en met heel veel geduld krijgt Tony haar weg. Zo glibbert ze nog 50-100 m, raakt bijna een wegwijzer en dan stopt het. Het ziet er niet naar uit dat we zo ver komen. Tony en Claire besluiten dat we minstens nog een extra dag bij de hot springs zullen moeten blijven.

De afloop houden jullie tegoed tot de volgende keer. Dat kan nu wel even duren, wat vanaf nu gaan we echt het niets in met ruim twee weken alleen bushcamps.