Negende rondzendbrief Peking - St Petersburg 2007

[verzonden op 21-8-2007 vanuit Arsan (de plaats blijkt achteraf Öskemen te heten), Kazachstan]

Visumprobleem

We denken dat we nu in Arsan in Kazachstan zijn, maar zijn niet zeker van de plaatsnaam. We hebben net een mail aan de visumdienst gestuurd, omdat in Rik's paspoort een vergissing is gemaakt met de datum zodat zijn expiratiedatum op 8 sept staat i.p.v. op de 16e zoals bij mij. Het schijnt vrijwel onmogelijk te zijn om zo'n simpele verschrijving hier te corrigeren en dat zou betekenen dat we eerder dan de truck Kazachstan zouden moeten verlaten en pas weer veel later de reis in Rusland kunnen oppikken. We hopen maar op een beetje medewerking van de autoriteiten over een week in Almaty!

Rijdagen

Met het verslag was ik nog steeds in Mongolië, bij het zoutwatermeer en de storm. Omdat we nu geregeld rijdagen hebben, zal ik jullie het algemene beeld schetsen.
De dag begint normaal met een '7 voor 8'. Dat betekent 7 uur ontbijt, 8 uur vertrek. Bij het ontbijt hoor je aangekleed met de spullen en de tent ingepakt te verschijnen. De rugzakken komen tevoorschijn. De kookploeg verzorgt het ontbijt dat naar goed Engelse traditie vaak bestaat uit cereals, pap, eieren, toast en/of fruit.
Na af- en inruimen vertrekken we, Tony rijdt, Claire volgt de route op GPS en kaart, wij kijken uit het raam en maken foto's. Lezen onderweg is vanwege de kwaliteit van de weg bijna niet te doen.

Af en toe hebben we een pee-stop, waarbij de heren de ene en de dames de andere kant op gedirigeerd worden. Aangezien we vaak met z'n allen achter dezelfde bult moeten, zitten alle dames altijd als een gezellige witte billen club dicht bij elkaar. Zo'n stop is gelijk de gelegenheid om de benen te strekken, foto's te maken en bloemetjes te kijken.

Meestal passeren we wel een dorpje waar we of boodschappen moeten doen, of water of diesel proberen te krijgen, wat lang niet altijd lukt. Dieselpompen worden hier vaak nog met een handpomp bediend.
Ergens op de dag stoppen we voor de lunch, vaak omdat we of uit moeten zoeken hoe we een rivier over moeten, welke weg we moeten hebben of moeten wachten tot de dieselpomp gerepareerd is.
Opnieuw gaat de kookploeg aan de slag. Bij de lunch wordt altijd pasta-, rijst- of aardappelsalade gemaakt en er is een overvloed aan mayonaise, augurken en ander zuur uit potten. Soms is er brood, soms crackers. Na de lunch wassen we alles af en wordt alles droog 'geflapt'. Omdat theedoeken onhygienisch worden bij herhaald gebruik, moet alles in de buitenlucht droog gezwaaid worden. Iedereen staat dus met borden, mokken, bestek en pannen te zwaaien. De lokale bevolking vindt dit altijd het allerbeste deel van onze voorstelling.

Na de lunch gaan we weer verder tot een uur of 7 half 8, soms later, zelden vroeger, met tussendoor pee-stops, een dorpje en zoeken naar de route.
Bij aankomst zetten we kamp op en een nieuwe kookploeg gaat aan de slag. Na het eten en opruimen is het zo'n beetje half tien en na nog even bij het vuur gezeten te hebben, verdwijnt iedereen naar zijn tent.

Russische grens

Achit Nuur.

Terug naar de reis richting grens. De dag voor we de grens passeren, stoppen we bij een zoetwatermeer (Achit Nuur), zo'n 80 km voor de grens. We stoppen daar al vroeg, zodat er tijd is om onszelf en de kleren te wassen. Wassen bij bushcamps is altijd beperkt, maar zo nu en dan is een bad toch wel nodig.
Woensdag rijden we naar de grens. We hadden daar om 9 uur willen staan, omdat de Russische grens erg lang kan duren, maar doordat de afstanden altijd meer tijd vragen, zijn we er om half een. De grenswachters zijn dan eten en de grens gaat pas om 2 uur open. Aangezien ze hier al de Russische tijd aanhouden, is dat voor ons drie uur.
Na wat heen en weer geschuif met formulieren en wat wachten, moeten we ons melden voor het uit-stempel. We krijgen de opdracht ons te haasten, want de Russische grens gaat om vier uur dicht. Dat kunnen ze beter tegen het personeel zeggen. Maar goed, om tegen half vier is iedereen door en kunnen we beginnen aan de 28 km niemandsland naar de Russische grens.

Laatste stuk naar grens.

Van te voren hebben we een pool gemaakt hoelang de grens gaat duren. De klok gaat lopen bij het eerste contact met een Russische official en wordt stopgezet als we het hek door zijn. In eerste instantie schiet het best op. Iedereen moet met paspoort en formulier langs het loket. Na het overtypen van alle gegevens mag je door naar een vriendelijke man, die wil weten uit welk land je komt. Bij 'Dutch' roept hij 'Ah, Deutschland'. Als ik vertel dat ik uit Nederland kom, klinkt er even enthousiast 'Ah, Niederlande'. Als ik weg mag, roept hij me na 'Deutschland, auf Wiedersehen'. Ik wens even vriendelijk 'Auf Wiedersehen' terug.

We schieten snel op en het lijkt of we ruim onder de twee uur gaan blijven, totdat de opdracht komt: 'Alle bagage uitpakken'. We zijn er niet blij mee, maar ja. De bagage staat er een flinke tijd tot ze met drie man komen, en iedereen zijn bagage moet openen. Ze kijken er nauwelijks naar en dan moet alles snel weg van ze. Wat blijkt: de grens sluit om zes uur en ze willen naar huis. Om half 7 rijden we door het hek Rusland binnen. De klok is stopgezet op 2 uur en 43 minuten, 8 minuten langer dan Rik's tijd, die daarmee de trotse winnaar van de pool is.

Net buiten het hek staan we even stil en ik wijs Rik op een man en zeg: 'Wat moet die dronken man zo dicht bij onze truck?'. Dat nou is onze nieuwe gids voor Rusland en Kazachstan. Hij luistert naar de naam Sacha en is naar goed Russisch gebruik zo dronken als een tor.

Volgende keer meer over Siberië, Kazachstan en de afloop van het visum.