Tiende rondzendbrief Peking - St Petersburg 2007

[verzonden op 26-8-2007 vanuit Almaty, Kazachstan]

We zijn nu in Almaty (vroeger Alma Ata), de vroegere hoofdstad van Kazachstan. We zijn heel erg schoon: fris gedoucht, schone haren en alle kleren schoon aan. De was is afgegeven en nu kunnen we op pad in Almaty. De vorige mail noemde ik de plaatsnaam Arsan. Die plaats bestaat niet, we waren in 'Öskemen'. Arsan is een groot bedrijf ter plaatse.

Registratie in Altai

Met de reis was ik blijven steken bij de grens Mongolië/Siberië en de introductie van Sacha, onze gids. Sacha mag dan altijd enige vorm van sterke drank binnen handbereik hebben, hij is verreweg de beste van de drie lokale gidsen. Hij doet iets als er iets gedaan moet worden en je kan gezellig met hem praten (tenzij het 's avonds te laat is en er te veel drank in zit).

In eerste instantie is het landschap net over de grens hetzelfde: groene vlaktes met rondom heuvels, maar de omgeving is totaal anders.
Verdwenen zijn de gers, de grote kuddes vee en de hoeders op hun paarden. Daarvoor in de plaats zien we dorpen met houten huisjes, soms met een fundering van beton, soms echt mooi met ingebouwde balkons. Voor de ramen hangen gordijnen en er staan plantjes. Bij de huisjes zijn groente- en bloementuinen en ligt kinderspeelgoed. De mensen zijn totaal anders gekleed.
Het eerste uur zien we een weerstation, een grote radio-ontvangstinstallatie, een bushalte met wachtende mensen (er moet dus ook een bus rijden) en een ziekenauto. We rijden op een asfaltweg.
Waar we niet over uit kunnen, zijn de dikke grote marmotten met staart die we in het niemandsland zien. In heel Mongolië hebben we zo'n beest niet gezien en na de grens zien we ze bij bosjes. Eenmaal in Siberië zien we ze ook niet meer. Kennelijk is voor beide landen hun visum niet in orde.

Om wel alles in orde te hebben, moeten we ons binnen drie dagen laten registreren. We proberen dat in een plaats 50 km van de grens. Daar willen ze ons niet registreren omdat we niet in een hotel geslapen hebben. We moeten nu naar Gorno Altaisk (GA), hoofdstad van de Altai Republiek zo'n 500 km verderop. Dat ligt niet op onze route, maar er zit niets anders op. Wel een beetje ver om alleen maar te zeggen dat je er bent.
Eigenlijk vinden we het niet erg. We zijn nooit in Siberië geweest, dus zolang het mooi is, maakt het ons niet uit welke kant we op gaan. De route naar GA is prachtig. Al heel gauw rijden we door de bergen met prachtige beboste hellingen, hoog groen begroeide weilanden en af en toe uitzicht op de besneeuwde toppen van de Altai bergen.

Hotel in Gorno Altaisk.

Als we vrijdags (17 augustus) in GA aankomen, blijkt dat we niet eerder dan vier uur terecht kunnen. We moeten ons niet alleen laten registreren, het blijkt dat we ook een aanbevelingsbrief nodig hebben. Omdat we niet via Moskou in Siberië komen, moet die eerst vanuit Moskou verstuurd (fax) worden. Pas als die geaccepteerd is, is alles in orde. Wat er anders gebeurt weten we niet. Ze kunnen hooguit zeggen dat je het land uit moet, maar we wilden toch al naar Kazachstan.
Inmiddels giet het van de regen en de lucht belooft weinig verbetering. Siberië doet zijn naam eer aan: vanmorgen (zomer!) lag er ijs op de tent. De ochtenden en avonden beginnen flink koud te worden. Omdat we waarschijnlijk pas laat klaar zijn met het officiële gebeuren, besluiten we de nacht niet te gaan kamperen, maar in GA te blijven. We zitten daar in een van buiten keurig en van binnen erbarmelijk hotel. Er is EEN Wc op de etage en beneden (wij zitten op de 4e) is EEN douche voor het hele hotel. Maar we zitten droog, zijn weer schoon en hebben een schoon bed.

In GA hebben we dan opeens weer een mooie gelegenheid voor de e-mail. Ook hier is internet, de stroom doet het, maar helaas is in heel GA de verbinding uit de lucht. Jullie horen daar dus niets van ons.

Ons vertrek vanuit GA de volgende ochtend wordt uitgesteld, elke keer met een uur. Reden is dat Joost (van de rugzak) zijn portemonnee en telefoon kwijt is. Dat klinkt sneu, maar er is weinig medeleven omdat hij in de bar zo dronken is geworden dat hij geen benul heeft wat er gebeurd is. Hij moet nu zijn credit cards blokkeren en aangifte doen. Iedereen vindt het toch behoorlijk achterlijk dat je niet meer op je spullen weet te letten en ook nog zo stom bent om je credit cards mee te nemen. De overige groepsleden hebben nu maar een ochtend te wachten tot meneer alles zodanig geregeld heeft dat de verzekeringsmaatschappij er voor op kan draaien.
In de volgende stad sluiten we hem op in zijn kamer.

Naar Kazachstan

Barnaul.

Van GA rijden we naar Barnaul, een echte grote stad, waar we boodschappen doen bij een supermarkt vergelijkbaar met AH met een diepvries met groenten, ijs en taarten. De stad is een mengeling van moderne flatgebouwen en supermarkten aan de ene kant en kleine houten huisjes en leegstaande half gesloopte fabrieken aan de andere kant.
Vanuit Barnaul rijden we naar het zuidwesten naar Roebtsovsk, de laatste stad voor de grens met Kazachstan. Vanaf GA is het landschap dramatisch veranderd. De bergen zijn verdwenen en we rijden door een vrijwel vlak landschap met af en toe Limburgse heuvels. Naast grasland zien we vooral veel landbouw: enorme graanvelden, zonnebloemen, vlas en hooiland. Wat ons van Siberië bij zal blijven zijn de graanvelden die zo enorm groot zijn dat je het eind niet kan zien.

Op maandag (20 augustus) passeren we de grens Rusland/Kazachstan. Bij de Russische grens moeten we wachten tot de officials hun dienst overgedragen hebben aan de volgende ploeg. Voor de Kazachstaanse kant waren we gewaarschuwd. De truck moet een formulier hebben en of ze dat wel (kunnen/willen) geven is de vraag. Maar we hebben niets te klagen, binnen vier uur zijn we Rusland uit en Kazachstan in. Wel moeten we ons, net als in Rusland, nog laten registreren en dat kost de rest van de dag. We doen dat in Semipalatinsk, de eerste grote plaats (300.000 inwoners) in Kazachstan. Uiteraard moeten we een formulier invullen. Het formulier is in het Russisch of het Kazaachs, zonder een woord Engels. Als een brave schoolklas volgen we de instructies: bij 1 vul je je beroep in, bij 2 je geboortedatum enz. Dat je ook je hoogst genoten opleiding in moet vullen, hadden we ook niet direct verwacht. Na 3,5 uur is ook de registratie geregeld en omdat het dan half 7 is gaan we buiten de stad op zoek naar een slaapplaats.

Vlinder op de steppe.

Omdat onze route in Siberië veranderd is door de registratie in GA, hebben we daar de Altai bergen gemist. Ook het vlakke land met de (vooral) graanvelden vonden we erg mooi en de bergen worden ons nu beloofd in Kazachstan. Vanuit Semipalatinsk rijden we naar het oosten en doen we in Öskemen boodschappen voor drie overnachtingen op een plek in de bergen bij een beekje of meertje. Als we stoppen hebben we nog geen echte bergen gezien, wel prachtig steppelandschap met uitlopers (heuvels) van de Altai bergen. Op de kaart is duidelijk te zien dat de echte hoge bergen nog voorbij Almaty dichtbij Kirgystan liggen. Sacha zal wel gedacht hebben 'Ach die toeristen vinden al gauw iets een berg.' Hoe dan ook, een dag rondkijken op de steppe is ook mooi en daar hebben we nu tijd voor.
Het seizoen begint inmiddels duidelijk over zijn hoogtepunt heen te raken en veel bloemen en grassen zijn uitgebloeid. Ook hebben we de eerste bomen in herfsttinten al gezien. Maar tijdens de wandeling zien we toch weer opnieuw bloemetjes die we nog niet eerder gezien hebben en massa's vlinders. Rik moet eindeloos geduld hebben om er twee op de foto te krijgen.

Als laatste moet ik jullie bijpraten over ons visumprobleem. Al onze visa hebben we laten regelen door de visumdienst en ze leken keurig in orde. Nu in Kazachstan blijkt dat er iemand op de Kazachstaanse ambassade in Brussel heeft zitten suffen. In mijn paspoort staat keurig een entry date van 18-08 en een exit date van exact 30 dagen later van 16-09. Rik die dezelfde data zou moeten hebben, heeft als entry date 10-08 en als gevolg daarvan een exit date van 08-09. Niets meer en niets minder dan een simpele verschrijving. Volgens planning gaan we 12-09 weer Kazachstaan uit, dus dat gaat niet goed. Bij de grens konden, en in Semipalatinsk wilden ze zijn visum niet verlengen. Alhoewel Sacha gezegd heeft dat aanpassing in Almaty geen probleem zou zijn, heeft de official in Semipalatinsk gezegd dat het ook in Almaty een groot probleem zal geven.
Je kan je niet voorstellen dat die paar dagen extra die Rik nodig heeft zo'n probleem zouden kunnen geven, maar ja misschien onderschatten we de Kazachstaanse bureaucratie wel. De reisgidsen geven ook aan dat verlenging onmogelijk is.
We hebben in Öskemen de visumdienst gemaild in de hoop dat de ambassade in Brussel vast wat voorwerk kan doen om de officials hier wat milder te stemmen.

We houden jullie op de hoogte van onze visumavonturen.