[8-9-2006]

Foto: de vrouwen die allemaal exact hetzelfde verkopen.

Vandaag onze eerste excursie met de gids Clin. We gaan naar Incallajta, een ruïne uit de pre-Columbiaanse tijd. Onderweg vraagt Clin of we aardappels en eieren lusten. Dat lusten we wel. Hij belooft ons een traditioneel gerecht. Dat vinden we goed. Van eieren en aardappels kan je hele lekkere dingen maken. Om even voor 11-en stoppen we voor een frisdrank, en Clin gebaart ons dat we mee moeten lopen naar een gebouw waar vier vrouwen elk met hun waar voor de deur zitten. Voor we doorhebben wat er gebeurt, hebben we een bord boordevol gekookte aardappels samen met twee gekookte eieren voor ons. Of we er kaas over willen. Dat maakt de gekookte aardappelen minder saai, dus ja. Het bord wordt nu voorzien van een kledderig mozzarella-achtig kaasje boven op de berg aardappels.
Enig gereedschap om te eten ontbreekt, dus staan we dapper om kwart voor elf ´s ochtends een halfwarme aardappel uit de hand te eten. Vast heel traditioneel, maar zo´n bord hoef ik echt niet om deze tijd. Ik werk braaf een halve aardappel, een paar happen ei en een klontje kaas weg. Rik is flinker en komt tot twee aardappels, een heel ei, en een groter klontje kaas. Onze aanzienlijke kliek krijgen we mee in een plastic zakje, dat we ´vergeten´ mee naar huis te nemen.

[8-9-2006, Incallajta]

We gaan na de aardappels door naar de ruïnes waar we om 12 uur bijna zijn. Bijna, omdat er een rivier met stenen op de bodem over de weg loopt waar de auto niet doorheen kan. We stappen uit, Clin is meteen aan de overkant, wij missen daarvoor een aantal noodzakelijk stapstenen. Het water is niet diep, dus besluiten we de schoenen uit te doen. Als ik me op een wiebelige steen net ontdaan heb van één schoen en sok zonder die in het water te laten vallen, roept Clin: 'Nee, nee, er is ook een brug'. Tja het leven kan maar simpel zijn.

Incallajta is erg de moeite waard. Alhoewel we het eerste stuk zonder lokale gids doen omdat die even zoek is, horen we alles van Clin. De functie van het complex is onzeker. Er is een ruïne van een groot gebouw, dat of een militaire, of een religieuze of een administratieve functie heeft gehad. Door gebrek aan geld voor verder onderzoek weten ze dat niet. Verder zijn er ruïnes van verblijven (van priesters of militairen), voorraadschuren en een grote ronde ruïne die de tijd van het jaar aangaf.

Incallajta wordt niet frequent bezocht. De laatste bezoekers voor ons zijn van drie dagen geleden, terwijl dit toch beschouwd wordt als de tweede belangrijkste Inca ruïne van Bolivia. Wij zijn wel blij dat we er geweest zijn.

[8-9-2006]

Foto: op de terugweg van Incallajta naar Cochabamba.

Van het programma klopt niet alles. In ons programma staat ook een bezoek aan het museum in een dorp nabij gepland. Het blijkt dat dat museum al lange tijd gesloten is. Niemand weet waarom. Omdat de tijd begint te dringen, komt dat wel goed uit. De lunch die in dat dorp gepland wordt, slaan we ook over. In plaats daarvan tovert Clin uit de koelbox sandwiches met kaas en kipfilet. Eerder hebben we verteld over de Nederlandse lunch, en hij doet alles om het ons naar de zin te maken. Ondanks het schrappen van het museum en de uitgebreide lunch zijn we pas om half zeven ´s avonds terug in Cochabamba. Ook het reisbureau gaat hier zo weinig heen, dat ze de benodigde tijd volledig onderschat hadden.