[18-8-2006, Noel Kempff]

Foto: passiebloem

Vandaag gaan we eerst met het busje, en daarna lopend naar de waterval. We maken een prachtige wandeling door, voorzover het te beoordelen is, primair bos. Vicente vertelt onderweg veel over bomen en planten, en wijst sporen van de poema aan.
We zien een prachtige specht met een vuurrode kop, en een 8 cm heel grote, heel zwarte neushoornkever van 8 cm, met een hoorn van 1,5 - 2 cm. De kever is dood. Eerlijk gezegd vind ik het niet heel erg dat hij niet meer opeens weg kan vliegen. Tot twee keer toe zien we grote groepen van de lenige black spider monkeys (redelijk grote slingerapen).

De waterval valt helemaal vanaf boven, vanaf de 400 meter hoge meseta, steil naar beneden. De meseta loopt loodrecht af, over een hoogte van zo’n 150 meter. De waterval die vanwege het droge seizoen maar klein is, wordt door de wind weggeblazen en waait als een regengordijn over de rotswand. Hij komt uit in het kleine meer, dat uitmondt in de rivier.

Na de meegebrachte lunch rijden we weer terug naar Los Fierros. Zittend voor de kamer zien we twee prachtige blauw-gele ara’s overvliegen.

Ook vandaag gaan we na het eten op pad voor een nachtrit. We zien opnieuw een vosje. Het vosje blijft maar voor de auto op de weg lopen. Kilometers lang. Ik ga het zielig vinden voor het vosje, hij moet bekaf zijn. Volgens de gids vindt hij het gewoon leuk. Ik laat met een list Ignacio stoppen ('Wat doet hij als je stopt? Wil je even stoppen?'), maar domme vos blijft op de weg. Bij een houten bruggetje slaat hij uiteindelijk toch het bos in.
Op de terugweg zien we nog een vos. Deze is gelukkig wat slimmer, en gaat wel de bosjes in.

Grappig is nog wel dat Vicente, de gids, die echt veel weet van alles in het park, van alles wil weten over Afrika. Hij wil weten of we olifanten gezien hebben, hoe lang een olifant drachtig is, en of we nijlpaarden gezien hebben.
Ondanks dat hij zoveel weet, vraagt hij of het nijlpaard vis eet. Dat zou je nou weer niet verwachten.