[19-8-2006, Noel Kempff

Foto: landingsbaan.

’s Morgens vroeg worden we gewekt door een grasmaaier. Dat is geen grasmaaier maar, zoals Vicente ons later vertelt, een agouti. Ook vandaag zien de blauw-gele ara’s Niet twee of drie, maar tientallen.

Na het ontbijt maken we met Vicente een wandeling over het voetpad langs de rivier, en later over de weg. Onderweg laat Vicente veel planten zien met geneeskrachtige werking: tegen suikerziekte, ingewandsstoornissen, kanker en nog veel meer. We zien een boom die tegen alle soorten slangengif werkt (?), een liaan die water geeft (voor als je verdwaalt), en een giftige boom waar je dood van gaat.
We zien ongelofelijk veel vlinders, en poemapoep, waar bijen, mieren en vlinders met smaak van zitten te smikkelen.

[19-8-2006, Noel Kempff

Eervolle vermelding van deze wandeling gaat zonder enige twijfel naar de tapir (en Vicente). Vicente hoort iets, en gebaart dat Rik zijn camera moet pakken. Dan komt een tapir uit het bos de weg op lopen. De gids fluit heel hard op zijn vingers. Tapir blijft staan. He, daar moet een maatje zijn. Hij draait zich om, en loopt onze kant op. Dan gaat hij toch twijfelen. Opnieuw fluit de gids. Ja, denkt tapir, ik hoor het toch goed, en weer keert hij naar ons toe. Zo blijft hij minutenlang aarzelen op het pad, totdat hij tenslotte beseft dat hij in de maling genomen wordt. Zo zullen maar weinig mensen een tapir kunnen zien.

[19-8-2006, Florida

Na de lunch gaan we terug naar Florida, waar onze komst nu duidelijk is voorbereid. De bedden zijn opgemaakt, en de Wc en wastafel zijn schoongemaakt. Er staat zelfs een rol Wc-papier.

Ignacio komt nog langs om ons voor te stellen zondag naar Piso Firmo in plaats van naar San Ignacio te gaan. Nee, daar voelen we niets voor. Vanwege overleg moet de hele club daar naar toe en wij zitten in de weg. Maar 300 km extra stofhappen en niet terug naar San Ignacio, van waaruit we maandag door moeten naar Santa Cruz gaat ons te ver. Ignacio belooft ons vervoer naar San Ignacio te coördineren. De rest van de dag en avond horen we niets, en vragen we ons af of we in Florida blijven steken of niet.

Na het eten vragen we aan de mevrouw van het logement of zij Ignacio of Eduardo langs kan sturen. Ignacio komt (na langdurig roepen en met excuses) aangelopen. We vertrekken morgen om half negen naar San Ignacio.

We delen het logement vandaag met de pers en een poepende vleermuis (ondanks de hitte slapen we daarom de hele nacht met de lakens volledig over ons heen getrokken; af en toe voel je wat op de lakens vallen). De pers wil alles van ons weten, over hoe we het park vinden, hoe het in Nederland is, enz. Ook de pers is gemobiliseerd vanwege de problemen in het park. Morgen gaan ook zij mee naar Piso Firme.

We delen het logement vandaag met de pers en een poepende vleermuis (ondanks de hitte slapen we daarom de hele nacht met de lakens volledig over ons heen getrokken; af en toe voel je wat op de lakens vallen). De pers wil alles van ons weten, over hoe we het park vinden, hoe het in Nederland is, enz. Ook de pers is gemobiliseerd vanwege de problemen in het park. Morgen gaan ook zij mee naar Piso Firme.

We delen het logement vandaag met de pers en een poepende vleermuis (ondanks de hitte slapen we daarom de hele nacht met de lakens volledig over ons heen getrokken; af en toe voel je wat op de lakens vallen). De pers wil alles van ons weten, over hoe we het park vinden, hoe het in Nederland is, enz. Ook de pers is gemobiliseerd vanwege de problemen in het park. Morgen gaan ook zij mee naar Piso Firme.

[20-8-2006]

Om kwart voor negen vertrekken we. Ignacio brengt ons samen met Ignacia, Roberto, een vriendje van Roberto en Fernado die onderweg ook weer uitstapt, naar San Ignacio.
Eduardo gaat niet mee terug, die moet met een delegatie weer terug naar Piso Firme. We krijgen instructie om de TC’s maar bij ‘la mama’ in te leveren. Eduardo heeft zijn mama via de radio daarover geïnstrueerd.

De terugweg gaat een stuk sneller dan de heenweg. We stoppen minder vaak, en minder lang. Eenmaal stoppen we om ‘comestibles’ te kopen; dat blijkt een eng uitziend stuk vlees te zijn. Het enge stuk vlees gaat in een hele vieze plastic zak, en wordt in de hete auto onder een stoel gelegd. Zo gaat het de hele weg naar San Ignacio mee.

Ignacio wil ons afzetten bij ‘la mama’, omdat Eduardo per slot ook logement aan kan bieden. Wij willen daar alleen heen om te betalen. Slapen en douchen willen we in ons eigen hotel met eigen voorzieningen.
La mama vertrouwt de TC’s maar matig. Ze heeft niets van Eduardo’s melding op de radio begrepen. Ze accepteert onze TC’s wel, maar schrijft wel op (laat ons opschrijven) wie we zijn, en waar we logeren.

Denk niet dat onze tocht naar Noel Kempff alleen maar een uitje is. We staan aan grote gevaren bloot. Ten eerste zijn er natuurlijk de muggen, en ook nog kleine mugjes. Gelukkig zijn er nu minder dan in het natte seizoen. Verder zijn er teken en bloedzuigende zandvlooien. Ook de mieren zijn hier niet te vertrouwen. Ze kunnen in een uur tijd een tent (voorkeur ripstop nylon) opeten ook als je er in ligt, terwijl termieten hier dol zijn op rugzakken. Daarnaast zijn er de bijen, die in zwermen van 10.000-en op mensen af kunnen komen omdat ze het zout van het zweet lekker vinden. De echte zwermen komen gelukkig pas in september, en wij slapen niet in een tent maar in een hutje. Tenslotte is er in het droge seizoen het gevaar van bosbranden. Maar, we doorstaan alle gevaren en keren na vijf dagen weer levend en wel terug in ons luxe paleisje met warme douche en zachte schone bedden.

Arme Ignacio gaat dezelfde avond weer terug naar Florida.