[21 augustus 2006: San Ignacio, nachtbus naar Santa Cruz]

Vandaag hebben we een luie dag in San Ignacio. We wandelen wat in het dorp, en kijken bij het meer vlakbij het dorp.
In de buurt van het plein schiet ‘la mama’ ons aan. Ze is naar ons op zoek vanwege de Traveller Cheques. Ze wil dat wij er een datum op schrijven, en ze wil een kopie van ons paspoort. Dat kan allebei. We lopen met ‘la mama’ mee naar een kopieerwinkeltje, en geven haar kopieën van ons paspoort. Nu is ze helemaal tevreden.

In het hotel laten we een kamer voor ons reserveren in Santa Cruz. De dame van de VVV had ons een hotel opgegeven.

’s Avonds om 9 uur gaan we met de nachtbus naar Santa Cruz. We hebben plaatsen gereserveerd in de meest luxe bus die er is. Dat kunnen we ons wel permitteren. Voor de bijna 500 km naar Santa Cruz betalen we nu ongeveer 8,50 euro per persoon.
De bus is echt super de luxe. Hij heet ´bus cama´ (bedbus), en dat is het ook wel. De stoelen kunnen echt heel ver naar achteren, en voor onder je benen kan je een bankje uitklappen. Daarnaast heeft de bus ook een hele goede vering, wat hier op de wegen bepaald uitmaakt. Zodoende worden we zachtjes wiegend in 10 uur naar Santa Cruz gereden. Het enige wat stoort is dat Rik me eerst midden in de nacht roept, vanwege de toiletstop, en daarna om even over 5-en, omdat het licht aan is, iedereen zijn spullen pakt, en we er dus bijna zijn.

Om even over half zes zijn we in het hotel in Santa Cruz waar de portier niets van een reservering weet, maar ons gelukkig wel meteen een kamer geeft. We kruipen nog even in het echte bed, en na het douchen en ontbijten beginnen we voor de tweede keer aan dezelfde dag.

[22 augustus 2006, Santa Cruz]

De eerste dag in Santa Cruz gaat op aan was en geregel van tours. Op het plein zit een soort VVV, die ons drie adressen van reisbureaus geeft. Samen met onze eigen informatie uit de reisgids en van Internet houden we nu vijf adressen over waar we langs willen.

De eerste (Anavin) en de tweede (Amboro tours) bieden allebei tours aan naar Samaipata (archeologische site) en Amboro (natuurpark). In Amboro gaan ze naar dezelfde plek, maar wel voor verschillende prijzen. Alle prijzen voor de tours gaan hier in dollars.
De derde (Freman tours) waar we op grond van de informatie veel van verwachten, stuurt ons onmiddellijk terug naar de tweede, en heeft niets te bieden.
De vierde (Forest tours), met een uiterst deskundige oudere dame, gaat ook naar Amboro Park, maar komt met nieuwe suggesties: een hotel in het hoge, zuidelijke deel, en een privé domein buiten het park in het lage noordelijk deel.

Na de lunch gaan we langs nummer vijf: Ruta Verde, gerund door een Nederlander (Gijs) en zijn Boliviaanse vrouw (Maria). Ook zij gaan naar het noordelijk deel waar nr. 1 en 2 ook heen gaan. Daarnaast komt hij met een volledig nieuwe optie, omdat wij aangeven vooral veel dieren en natuur te willen zien: Trinidad. Om dieren te zien is dat volgens hem de beste optie. Drie dagen varen met kaaimannen, zoetwater dolfijnen, otters, capibara’s, vogels en vlinders.

Nu wordt het tijd om te puzzelen: met wie gaan we wat doen en wanneer. Na een poosje zijn we er uit, maar dan blijken de diverse organisaties weer niet te kunnen op de dag die wij willen. We gaan opnieuw puzzelen en schuiven, en dan klopt het plan wel. Het programma ziet er nu als volgt uit:

• woensdag 23 augustus: dag in Santa Cruz
• donderdag 24 augustus: Samaipata met Anavin
• vrijdag 25 augustus: Santa Cruz, en met de nachtbus naar Trinidad
• zaterdag, zondag en maandag (26 - 28 augustus): Trinidad met Ruta Verde
• maandag 28 augustus: terug met de nachtbus vanuit Trinidad naar Santa Cruz
• dinsdag 29 augustus: dag in Santa Cruz
• woensdag, donderdag en vrijdag (30 augustus - 1 september): naar Refugio los Volcanos in zuidelijk deel Amboro Park met Forest tours
• zaterdag 2 september: vertrek vanuit Santa Cruz naar Sucre

We boeken de tour naar Samaipata bij Anavin, wat zoveel werk kost, dat het lijkt of we een complete vliegvakantie boeken in plaats van een dagje uit. We doen een aanbetaling bij Gijs voor Trinidad, en zeggen tegen de mevrouw van Forest tours dat we naar de Refugio willen.
Na een hele dag rondsjouwen en reisbureaus is ons programma rond. We halen de was op, en dan is de dag wel helemaal om.

[23-8-006, Santa Cruz]

We handelen eerst nog het regelwerk verder af. Eerst geld trekken bij de bank. Ongelofelijk maar waar: met het Nederlandse bankpasje kan je hier dollars uit de muur trekken. $ 500,- in één keer vindt de bank hier zomaar goed. We betalen hiermee Gijs en de mevrouw. Dat geld kunnen we niet meer verliezen.

Na het regelwerk hebben we koffie met appeltaart verdiend. We halen dat bij Piccolo, een westers uitziende tent met veel taarten, een speelhoek met ballenbak voor de kinderen en keurige toiletten.

Santa Cruz is een wat willekeurig samenraapsel van oude traditie en de moderne tijd. Naast de mooie gekleurde vrouwen met schort en vlechten met hun stalletjes met fruit, snoepjes of horloges lopen er ook kantoordames met strakke mantelpakjes. In de winkels zie je hetzelfde: moderne kledingzaken naast aftandse nisjes met vage onderdelen. Winkels kijken in het buitenland is toch wel leuk. Zagen we in Cáceres schoenen die je in 6 maandelijkse termijnen kon betalen, hier in Santa Cruz zien we ingenieuze toiletpotten met knopjes die de intieme delen naar believen kunnen wassen drogen, masseren e.d. Als je hier de wc op het busstation ziet, is deze wc zijn tijd erg vooruit.

Denk niet dat we zo´n dag in de stad niet hard werken. Zo doen we op één middag vier musea. Het eerste is het natuurhistorisch museum met aandacht voor Noel Kempff (van het park). Aardig bij zo´n museum is niet alleen de collectie maar ook de aanpak. Hier zijn wat stoffige diorama´s, maar daarentegen is de aandacht voor de noodzaak van natuurbescherming en verstandig gebruik van de natuurlijke bronnen door de lokale bevolking heel goed verwoord.
Het tweede museum schiet snel op. Het museum voor sacrale kunst is alleen dinsdag en donderdag open (wij zijn er op woensdag), maar dat kan je alleen zien als het museum open is. Als het dicht is halen ze het bord met openingstijden weg.
Het derde museum (etnografisch museum) is dicht. Daar is het gevaarlijk: ´El techo se esta cayendo´, ofwel het dak is ingestort.
Blijft over de tentoonstelling op de plaza, waar ze beneden kunst, en boven de meest fantastische kostuums die ze bij optochten gebruiken tonen. Alle kostuums zijn uitermate bewerkt en voorzien van geborduurde kralen. Allemaal geborduurd door één familie. Je mag blij zijn dat je er niet in hoeft te lopen, want ze wegen tussen de 60 en 80 kilo.

Het verkeer is hier tamelijk onoverzichtelijk. Je hebt voorrang als je als eerste en brutaalste doorrijdt. Stoplichten worden wel nagevolgd, maar zebrapaden hebben geen enkele functie. Oversteken is hier bepaald risicovol.