[3-9-2006, Tarabuco]

We staan bijtijds op voor de zondagsmarkt van Tarabuco. Wij zijn wel vroeg, maar het hotel niet. Om half acht is er nog geen spoor van een ontbijt, en de portier vertelt dat het ontbijt pas om 8 uur begint, dat is te laat, want dan zitten wij al in de bus. Ook op straat is er niets te bekennen. Op zondagmorgen zijn alle bakkers in diepe rust. Op het moment dat we de deur uitstappen voor de bus naar Tarabuco beginnen ze net het ontbijt klaar te zetten. Na uitleg van onze haast krijgen we broodjes mee voor onderweg.

De rit van Sucre naar Tarabuco is prachtig, en gaat door heel kaal, bergachtig landschap zonder steile pieken. Onvoorstelbaar kaal met af en toe op plaatsen waar je vocht veronderstelt een plukje Eucalyptusbomen. Zelfs voor een geit of schaap lijkt hier te weinig te eten, al zien we wel wat schapen. Af en toe zie je ook wat (kale) akkertjes. Waarom is het hier zo ontzettend kaal? Droog, hoog, voedselarm, overbegrazing?
Later verschijnen er ook cactussen en nog dichter bij Tarabuco lijken de hogere hellingen wat groener. Als er al vegetatie is, lijkt dat op droog gras en doornige struikjes.

Elke zondag bruist het doorgaans rustige Tarabuco vanwege de zondagsmarkt. En alhoewel elke toerist hier heen gaat, is de markt zeker geen toeristenmarkt. 95% van de bezoekers bestaat uit de lokale bevolking in prachtige klederdracht die naar de markt komen om eten, kleding, schoenen en andere dingen te kopen. Daarnaast is er ook veel handwerk (allemaal geweven), en dat is ook voor toeristen aantrekkelijke koopwaar. Leuk is dat je hier vanwege de drukte ook foto’s kan maken zonder dat het stoort.

[3-9-2006, Tarabuco]

Eén van de prachtigste dingen blijven de bordjes met offergaven (stukjes zeep, suikergoed, lapjes stof, kruiden) voor de Pachamama (moeder aarde) en Sapay (de Andesgod of -duivel). Bolivia mag in naam katholiek zijn, in feite hebben ze aan hun toch al kleurige geloof alle franje van het katholieke geloof toegevoegd.