Derde rondzendbrief Zuid Amerika 2006
[verzonden op 16-8-2006 vanuit San Ignacio, Bolivia]
We hebben een hotel met een wenteltrap in de kamer! Weliswaar geen erg stevige, maar toch. We zitten nu in Bolivia, maar eerst nog over de rest van Brazilië.
Chapada de Dos Guiamaraes
De vorige mail vertelde ik dat we excursies zouden gaan maken in de Chapada de Dos Guiamaraes. Dat hebben we ook gedaan, maar heel anders dan afgesproken. Door de man (Joel) die ook de tour in de Pantanal geregeld had, was ons hotel en een gids in Chapada geregeld. Omdat we ´s avonds aankwamen, zouden we de gids de volgende morgen ontmoeten en met hem een programma afspreken.
Omdat we niet zeker wisten of de gids naar ons hotel zou komen, of wij naar het bureau zouden gaan, zijn we voor de zekerheid maar het reisbureau op gaan zoeken. Daar zat een vriendelijke reisagent, die zeker onze beloofde Jorge kende , want dat was de eigenaar, maar van een afspraak niets wist. Bovendien was Jorge vandaag niet ´disponible´. Dat kan gebeuren, maar morgen? Ja, morgen zou Jorge er wel zijn, want hij kon hem vandaag bellen. Vooruit dan maar.
Na wat heen en weer praten, hebben we met Vriend Reisagent een mooi programma samengesteld voor drie dagen. Vandaag (donderdag) met een Spaans sprekende gids naar de watervallen, vrijdag en zaterdag op stap met de deskundige Engelssprekende Jorge. Omdat de prijs van de tour bepaald wordt door het aantal deelnemers vragen we of de twee mensen die met ons samen uit Cuiaba naar Chapada zijn gereisd ook meegaan.
Vrijdag gaan we met z´n vieren, zaterdag met z´n tweeën. Op basis daarvan wordt de prijs afgemaakt.
Tijd dus voor het eerste uitstapje van vandaag met de Spaans sprekende gids. Helaas, tijdens onze onderhandelingen heeft die gids een andere opdracht aanvaard, en nu is er geen gids meer voor vandaag. Ook nu is er geen nood, want na wat doorvragen blijken we de watervallen ook zelf met openbaar vervoer te kunnen bezoeken.
Waterval in Chapada.
De watervallen zijn prachtig en we vermaken ons prima. Er is veel meer te zien in de Chapada. Het park vormt de uiterste westgrens van de hoogvlakte van Brazilië. De hoogvlakte is gevormd in de tijd waarin ook door het schuiven en botsen van tectonische platen de Andes zijn gevormd. Het tussengelegen gebied, met ondermeer de Pantanal, is een depressie gebleven. Het gebied is zo bijzonder omdat de grens tussen de hoogvlakte en het lage deel heel scherp is. Dit zorgt voor een prachtig, grillig landschap van loodrechte kliffen, watervallen vanaf de kliffen en fantastische door verwering ontstane zandsteenformaties met namen als ´de kameel´, ´de vinger van God´, en zo meer.
De Chapadas liggen op 800 meter hoogte, en ze beloven dat het in de gelijknamige stad op het plateau aangenaam (koel) is ten opzichte van Cuiabá. Dat is niet waar. Om kwart over 9 staat de thermometer al op 34 graden.
Onze busgenoten hebben voor wij vertrekken naar de waterval, besloten om een andere tour te nemen op de vrijdag, en vragen of wij daar ook voor voelen. Dat willen wij niet na al het geregel (ruim een uur). Onze wegen splitsen zich dus. Op vrijdag lopen we ruim voor we op pad zullen gaan naar de Reisagent om te informeren naar de stand van zaken.
Helaas, helaas, het is niet gelukt om de beloofde Jorge of een andere Engelssprekende gids te regelen, maar hij heeft goed nieuws. Hij heeft wel een gids die een beetje Spaans (naast Portugees) spreekt. En ook weet hij wel ietsje van vogels en planten. Dat was niet afgesproken, bovendien doet hij alsof we nog met z´n vieren gaan, wat niet zo is. Dat vindt hij geen probleem, want dan betalen wij dubbel. Wij zijn niet helemaal gek. Het is logisch dat een tour met twee personen duurder is, want je hebt nog steeds hetzelfde vervoer, en dezelfde gids nodig, maar we gaan natuurlijk niet voor een slechtere gids het dubbele van de deal van gisteren betalen.
Vriend Reisleider is onvermurwbaar. Als hij een lagere prijs rekent, gaat hij failliet. Ik reken voor dat hij voor de twee dagen toch een aardig totaalbedrag krijgt, en hij vraagt bedenktijd, en loopt naar achteren. Er lijkt schot te komen in de onderhandelingen, maar nee. Zijn uiterste bod blijft de eerdere totaalprijs. Dan kunnen we geen zaken doen.
Inmiddels is het kwart over 8. De tour van Andrea en Eva (de Zwitserse busgenoten) zou om half 9 vertrekken. We grijpen snel, snel wat spullen bij elkaar, en schieten hen aan, en vertellen dat onze tour niet doorgaat. Oké, dan gaan we met hun tour mee. Hun auto komt met twee gidsen wel op tijd. Ook hun Engelssprekende bioloog, is veranderd in een Duits sprekende chauffeur, die niet betrapt kan worden op een grote veldkennis.
Al met al zien we toch vandaag een heleboel van de hoogtepunten van de Chapada.
Eén groot compliment verdient Gio (Duitse chauffeur). Het is een uitstekende chauffeur. De weg naar de Ciudad de Pedra met de grillige zandsteenformaties is een mulle zandweg met diep zacht zand. In onze ogen probeert alleen een gek of een sukkel hier zonder 4WD doorheen te komen. Gio speelt het klaar om slippend, glijdend, schakelend en hotsend een kleine personenauto met 5 volwassenen door 2 keer 20 km zand te loodsen zonder een keer vast te komen zitten.
Via Cáceres naar Bolivia
Op zaterdag starten we onze reis richting Bolivia. We gaan met twee bussen via Cuiaba naar Cáceres. Vanuit Cáceres is ons een bus naar San Ignacio beloofd, die we nergens kunnen vinden, maar we hebben de hele zondag om dat uit te vinden. Uiteindelijk ontdekken we dat we eerst met de bus van Cáceres naar Corixa (Brazilië) moeten, dan met een taxi naar San Matias, en dan opnieuw met een bus naar San Ignacio. Ze beloven ons dat dat op één dag gaat lukken als we de bus van 5 uur ´s morgens nemen.
Op zondag lukt het ons ook om een uitstempel voor Brazilië te halen. In tegenstelling tot de meeste douaneposten treffen we hier een hele vriendelijke jongen, die opgetogen roept ´Holland´, bij het zien van ons paspoort. Daar is zijn broer heen geweest. Ook het feit dat we pas morgen het land verlaten vindt ie geen enkel probleem.
Tegen de busreis met het passeren van de grens en alle overstappen hebben we wel opgezien. Je weet maar nooit wat officials wel of niet goed vinden, of de bussen er wel zijn, en ook gaan, en wat doe je als je in het niets blijft steken, omdat men vindt dat iets niet in orde is.
We hebben ons voor niets zorgen gemaakt. Niemand wil onze exit stempel van Brazilië zien. In Corixa staat de taxi klaar, en met z´n vieren worden we eerst gedumpt bij het vaccinatie loket. Bolivia vindt de vaccinatie tegen gele koorts belangrijker dan je paspoort. De man achter het loket bestudeert met bezorgd gezicht onze vier inentingsboekjes vol stempels. Hij vraagt iets wat we niet begrijpen, maar we roepen dapper dat we alle vaccinaties in Holland hebben gehad. Hij lijkt niet overtuigd, maar slaat tenslotte de boekjes dicht, knikt en geeft ze terug. We zijn goedgekeurd.
Bus van grens naar San Ignacio.
De taxi rijdt ons verder naar de immigratie, en wacht daar weer op ons. Ook daar is de service hoog. Voor het invullen van het (gratis) visum, mag ik aan het bureau en op de bureaustoel van de douaneman gaan zitten.
Rik wisselt samen met een medebusreiziger die de weg weet onze reals om in boliviano´s, en nu kunnen we ruim op tijd kaartjes kopen voor de bus naar San Ignacio die al klaar staat.
De busreis duurt nu nog 6 uur door afwisselend landschap (onderweg ook nog een toekan gezien), en om kwart voor drie zijn we in San Ignacio.
De bagage zit onder het rode stof, en wij natuurlijk ook. Schuin tegenover de bushalte zien we een aanlokkelijk uitziend hotel, en daar stappen we op af. En zo komt het dat we nu een wenteltrap in de kamer hebben.
Morgen vertrekken we vanaf hier voor een excursie van vijf dagen naar het Noel Kempff park. Dat schijnt een prachtig park te zijn, maar moeilijk te bezoeken vanwege de ontoegankelijkheid en onbereikbaarheid.
Nu in San Ignacio zijn we relatief dichtbij (200 km). Morgenochtend niet uitslapen: om vijf uur worden we opgehaald. Zondag komen we dan terug en maandag vertrekken we dan vanuit hier met de nachtbus naar Santa Cruz.
Volgende keer meer over ons park.