[26-1-1997]

Foto: dorpje richting Kenge.

Tot Kenge is de weg erg slecht, net als gisteren. Tot de ochtendstop leggen we in twee uur en twintig minuten maar 30 kilometer af.

[26-1-1997]

Foto: landschap richting Kenge.

Gedeeltes van het landschap waar we doorheen rijden ziet er bruikbaar uit voor landbouw en veeteelt, maar je ziet echter maar sporadisch een veldje tegen de heuvel dat bewerkt is. Vee zie je nauwelijks, en dan nog maar een enkele koe.

[26-1-1997, richting Kenge]

's Ochtends stuiten we tweemaal op een slagboom over een stukje weg naast een enorme verschuiving. Iemand zegt op gebiedende toon 'Je demande l'argent'. De chauffeurs betalen niet en uiteindelijk mogen we verder. Bij de eerste post steken de mensen na het passeren hun duim op: ze hebben het geprobeerd en het is deze keer niet gelukt.

[26-1-1997, omgeving Kenge]

Foto: waarschijnlijk de Wamba rivier.

We lunchen bij een rivier en dat biedt meteen de gelegenheid om jezelf te wassen. Aan de kant staat het water redelijk stil en kun je dus blijven staan. Volgens alle voorschriften moet je niet in weinig stromend water gaan vanwege de kans op bilharzia. Aangezien er nergens een gelegenheid is om jezelf wel echt te wassen en je door temperatuur, vochtigheid en stof niet echt schoon blijft, zul je toch eens in de zoveel tijd moeten kiezen voor een minder ideale plek.

[26-1-1997, omgeving Kenge]

In de buurt van Kenge zien we een enorme kerk in aanbouw. Anno 2015 kan ik nergens op internet vinden waar deze kerk precies staat. Is hij wel afgebouwd?

Onderweg passeren we vandaag (zondag) kleinere kerkjes, vaak niet meer dan bamboeketen, in dorpjes. Als we met de truck passeren, draaien de kerkgangers zich om en onderbreken ze de dienst om te zwaaien.

[27-1-1997]

Foto: mensen op weg naar Kikwit.

's Ochtends moeten we allemaal verschijnen in de politiepost van Masi Manimba. De wat domme politieman weet niet goed wat hij met zijn groep toeristen aan moet. Dan maar weer naar buiten, alle luiken van de truck open, maar alles mag op zijn plek blijven zitten.

In Kikwit zijn ze minder makkelijk. We moeten verschillende roadblocks passeren voor we Kikwit bereiken en er stappen twee agenten/militairen in die ons begeleiden naar een soort hoofdkwartier. We staan ruim twee uur op een grasveld naast het gebouw en moeten uiteindelijk $8 p.p. betalen. De truck wordt van binnen geïnspecteerd en een militair kruipt ook onder de truck door.
We maken een praatje met een vrachtwagen-chauffeur die een jaar in België heeft gewoond. Ook hij klaagt over de leiding van het land en het feit dat de economie nul is. Ambtenaren verdienen volgens hem maar $1 per maand en moeten de rest bijscharrelen. dat is vandaag dan goed gelukt met $8 p.p.

Route-aanpassing

Na overleg met lokale chauffeurs wordt besloten niet de zuidelijke route naar Kananga te nemen, maar via Ilebo te gaan.