[29-3-1997]

Na de dag aan het Turkanameer rijden we weer richting zuiden. We rijden een heel stuk door de kale lavavelden met uitzicht op het meer. De truck gedraagt zich bijzonder netjes: hij valt maar twee keer stil + één lekke band.

Ontbijt

De crew heeft maatregelen genomen. Vanochtend zetten ze het ontbijt niet klaar om zelf te pakken, maar krijgt iedereen een bord met zijn portie.
Gisteren heeft Zebra twee flessen sinaasappelsiroop gekocht om voor ons het drinken van het vele water (gezien de hitte en droogte noodzakelijk) wat te veraangenamen. Hij heeft gisteravond 10% van de siroop gebruikt om voor elk van ons een fles te vullen. Vanochtend bij het ontbijt blijkt de fles siroop echter al helemaal leeg te zijn. Zebra verontschuldigt zich tegenover ons, maar vindt dat hij X en Y daar niet op mag aanspreken.

[29-3-1997]

Op aandringen van medepassagier X stopen we onderweg nog in een klein Turkana dorpje, waar we vriendelijk ontvangen worden en in een hutje binnen mogen kijken. Snuggere ik laat mijn rugzakje in het dorpje staan, wat ze gelukkig achter me aan komen brengen.

Edward had gisteren verteld dat stoppen onderweg niet verantwoord is. Volgens hem is dit traject berucht vanwege bandieten en niet zo lang geleden zou een Duitse toerist van Gametrackers vermoord zijn. Er wordt gepatrouilleerd door politie en leger. Op de heenweg waren we inderdaad een bewapend truckje tegengekomen.

[29-3-1997]

Foto: richting Baragoi

De 'camping' in Baragoi overtreft alles. Dat Jimmy een schurk is wisten we al: we reizen met de uitrusting van Turkana Travels, maar hebben daar wel veel meer voor betaald. Maar: we mogen dan ook - als er keuze is - kiezen tussen (budget)hotel en tent, volgens ons keurige contract opgesteld door Jimmy. En: er is elke dag water. En waar staan wij in Baragoi? Aan de rand van het dorp op het kale grasveldje voor het politiebureau. Water? Geen sprake van. Toilet? We kunnen die van de politie gebruiken. Naar het budgethotel hebben we maar niet geïnformeerd. We voelen ons terug in Zaïre.

Uit eten

Edward komt vertellen dat het niet is gelukt om eten in te kopen. We kunnen nu in een hotel (Keniaans voor een basic eetgelegenheid) gaan eten. Daar komt een stew op tafel van geitenvlees en aardappels. Medepassagier X vist direct alle aardappels uit de pan. Als Lydia nadrukkelijk gaat zoeken naar eventuele resterende aardappels, zegt X dat er bijbesteld moet worden. Er blijken echter geen aardappels meer te zijn (het 'hotel' heeft vast niet iedere dag gasten). In plaats dat X zich verontschuldigt dat zij alle aardappels heeft genomen, klaagt ze dat zij te weinig heeft.