[13-7-1998]

Na een dag stad maken we een uitstapje naar de Blue Mountains voor een wandeling, en de Jenolan Caves. De Blue Mountains gaan we later in de week nog een keer apart bekijken, vandaag maken we een wandeling met een gids.
Voor de wandeling moeten we wel wat over hebben. De wandeling begint om half 9 in Katoomba, en dat is twee uur rijden met de trein. Het kaartjesloket is (we zijn om 6 uur op het station) nog niet open, maar er zijn geweldige automaten. De automaten willen de $ 19,80 per persoon eigenlijk gepast, later blijkt dat ze toch aan wisselgeld doen. Met veel moeite lukt het om 2 * $ 20 te verzamelen, maar zo gemakkelijk komen we niet weg. Sommige briefjes lust de automaat, maar keurige briefjes, waar wij niets aan zien, spuugt hij even hard weer uit. Na veel getob en heen- en weer gespuug van de automaat krijgen we voor de eerste $ 20 één kaartje en 0,20 wisselgeld. Met veel moeite krijgen we ook de tweede $ 20 erin. Die spuugt hij in z’n geheel uit. Het wisselgeld is op, en hij is te beleefd om 0,20 te houden. We proberen de tweede automaat. Deze lust heel andere briefjes dan de andere automaat niet, maar we blijven volhouden. En ja hoor, eindelijk succes: een tweede kaartje en 0,20 wisselgeld. Maar goed dat we vroeg waren, want het gestumper heeft ons zeker 20 minuten gekost.

[13-7-1998]

De treinrit zelf is erg mooi, en de wandeling door de Blue Mountains is ook erg mooi. Wandelen blijft toch de beste manier om te genieten van de omgeving waar je in bent. Na de wandeling rijden we met een busje naar de Jenolan Caves. Prachtige druipsteengrotten, en naar het schijnt de beroemdste en mooiste van heel Australië (maar dat zeggen ze vast bij meer grotten). We maken een excursie door de grotten, en ze zijn echt prachtig. In elk geval de allermooiste die wij ooit gezien hebben. Lagen stalagmieten en stalactieten achter elkaar, en hele bijzondere dunne plaatachtige vormen, die de naam ‘vitrage’ terecht dragen. Natuurlijk is er een souvenirwinkel bij de grotten, maar het geheel is niet te toeristisch. Geen verkeerd gekleurde lichtjes, maar normaal verlicht op de goede plaatsen. Geen gids die ongelofelijk flauwe grapjes maakt, en niets zinnigs vertelt, maar eentje die normaal doet.
Vanaf Jenolan Caves gaan we terug naar Katoomba, en van daaraf weer met de trein naar huis.

[14-7-1998]

Foto: Queen Victoria Building.

Dinsdag doen we weer een dagje stad, waarbij we voortdurend in tijdnood zitten, en steeds moeilijk moeten kiezen, omdat er veel meer te zien is dan in een dag past. We doen onder andere het aquarium. Erg mooi, vooral het gedeelte over het Grote Barrière Rif.

[14-7-1998]

’s Avonds verwennen we onszelf en gaan we uit naar de opera in het operahuis. Tot onze verbazing konden we nog vrij kort van te voren kaartjes voor La Traviata krijgen. De opera zelf is prachtig en aan de decors en de details is erg veel aandacht besteed. Het orkest en de zangers zijn goed, dus al met al dik genieten. Het operahuis zelf is van binnen niet heel bijzonder. Gewoon een moderne concertzaal.

[15-7-1998]

De laatste dag in Sydney gaan we opnieuw naar de Blue Mountains. Dit keer maken we een rondtocht met de Oz bus door de Blue Mountains zelf, waarbij we bij de mooiste punten zoals uitzichtpunten, watervallen e.d. stoppen. Ook vandaag kunnen we diverse keren (kortere) wandelingetjes maken.

Eén van die wandelingetjes is bij de ‘drie zusters’. Drie grote blokken zandsteen die op drie zusters moeten lijken. Achter de drie zusters zit een heel (Aboriginal) verhaal van een vader die met een bot kon toveren en zijn drie dochters.

Als vader op reis moest, bracht hij zijn drie dochters naar een afgelegen berg, zodat er niets met ze kon gebeuren in zijn afwezigheid. Op een kwade dag zaten de dochters op die berg (vader was op reis), en zagen een grote duizendpoot op zich af komen. Om de duizendpoot te verjagen gooiden de zusters steentjes naar het beest. Maar wat gebeurde er? Het gooien van de steentjes veroorzaakte een lawine, en de meisjes konden maar net het vege lijf redden (de duizendpoot komt niet meer voor in het verhaal, ik weet dus niet hoe het hem vergaan is). Ze zaten met z’n drieën op een uitstekende punt, maar konden door de lawine niet meer voor- of achteruit. Dat zag de N…… De N…… is een mythisch Aboriginal beest, dat erg gemeen is, en mensen eet of doodt. De N….. zag zijn kans schoon, en ging op de drie zusjes af, die probeerden weg te vluchten.
Gelukkig kwam net vader terug. In één oogopslag zag hij wat er aan de hand was, gooide zijn bot, en veranderde zijn drie dochters in steen. Daar had de N….. niet van terug. (De N…… heeft wel een naam, maar die weet ik niet meer). Hij werd boos, en ging vader achterna. Vader liep erg hard richting bos, maar de N….. kwam steeds dichterbij. Vader gooide nog een keer zijn bot, en veranderde zichzelf in een lyrebird. De lyrebird holde het bos in, rende kris kras door het bos, en al gauw was de N….. het spoor bijster.
Tot zijn grote schrik merkte de lyrebird dat hij tijdens het rennen zijn bot was verloren. Reden waarom de lyrebird nu nog steeds krabbend over de grond in het bos loopt te zoeken.

De lyrebird bestaat echt. Het is een prachtige vogel met een lange staart, die in het bos leeft. Net als een kip loopt hij over de grond schrapend eten te zoeken. We hebben hem nog niet in het echt gezien, wil ik wel graag.

Als vader op reis moest, bracht hij zijn drie dochters naar een afgelegen berg, zodat er niets met ze kon gebeuren in zijn afwezigheid. Op een kwade dag zaten de dochters op die berg (vader was op reis), en zagen een grote duizendpoot op zich af komen. Om de duizendpoot te verjagen gooiden de zusters steentjes naar het beest. Maar wat gebeurde er? Het gooien van de steentjes veroorzaakte een lawine, en de meisjes konden maar net het vege lijf redden (de duizendpoot komt niet meer voor in het verhaal, ik weet dus niet hoe het hem vergaan is). Ze zaten met z’n drieën op een uitstekende punt, maar konden door de lawine niet meer voor- of achteruit. Dat zag de N…… De N…… is een mythisch Aboriginal beest, dat erg gemeen is, en mensen eet of doodt. De N….. zag zijn kans schoon, en ging op de drie zusjes af, die probeerden weg te vluchten.
Gelukkig kwam net vader terug. In één oogopslag zag hij wat er aan de hand was, gooide zijn bot, en veranderde zijn drie dochters in steen. Daar had de N….. niet van terug. (De N…… heeft wel een naam, maar die weet ik niet meer). Hij werd boos, en ging vader achterna. Vader liep erg hard richting bos, maar de N….. kwam steeds dichterbij. Vader gooide nog een keer zijn bot, en veranderde zichzelf in een lyrebird. De lyrebird holde het bos in, rende kris kras door het bos, en al gauw was de N….. het spoor bijster.
Tot zijn grote schrik merkte de lyrebird dat hij tijdens het rennen zijn bot was verloren. Reden waarom de lyrebird nu nog steeds krabbend over de grond in het bos loopt te zoeken.

De lyrebird bestaat echt. Het is een prachtige vogel met een lange staart, die in het bos leeft. Net als een kip loopt hij over de grond schrapend eten te zoeken. We hebben hem nog niet in het echt gezien, wil ik wel graag.