[26-9-1998]

Vanuit Launceston gaan we in etappes naar Hobart, de hoofdstad. Met de eerste bus van 11 uur gaan we van Launceston naar Ross, ongeveer een uur rijden. Het landschap is prachtig. Erg groen en met veel glooiende heuvels die vaak bebost zijn, en veel geelbloeiende bremachtige struikjes onderweg. Op sommige stukken doet het heel Engels aan.
Ross is een klein dorpje met veel historische gebouwen uit de (tweede helft) 19e eeuw. Ross is echt een uit Engeland weggelopen dorpje, compleet met Engelse kerkjes en een Engels dorpshotel. Ross heeft volgens de informatie bij het (mooie, oude) postkantoor 393 inwoners (maart 1998) en is zo overzichtelijk dat ik er niet kan verdwalen.

[26-9-1998]

We lopen wat door de straatjes van Ross, en dan gebeurt het. Er staat een droomhuisje, en het droomhuisje staat te koop. Als we staan te kijken, komt er iemand uit het huisje, en die blijkt de makelaar te zijn. Of we interesse hebben, en of we het willen zien? Nee, we hebben geen interesse, we zijn alleen maar nieuwsgierig, maar we willen het graag zien. En zo zijn wij op deze zaterdag met een makelaar een huis op Tasmanië aan het bekijken. Het huis dateert uit 1840, heeft mooie dikke stenen muren en is helemaal opgeknapt en aangepast aan moderne wensen. De keuken en de vloeren zijn van hout. De slaapkamer heeft een antiek houten bed, dat bij het huis hoort, het huis heeft een grote woonkamer, een kleine eetkamer, twee slaapkamers en een losstaand gastenverblijf en een grote tuin. Vraagprijs van dit vrijstaande huis: ƒ 115.000 - ƒ 120.000.
Natuurlijk kopen we het huis niet, want wat moeten we met een huis in Tasmanië, en waar halen we het geld vandaan (detail natuurlijk, maar toch). Maar de folder die we van de makelaar gehad hebben, ligt nog steeds binnen handbereik, zodat we af en toe nog even naar ‘ons’ huisje kunnen kijken.
Overigens lijkt Tasmanië ons niet slecht om te wonen. Prachtig landschap met heel veel wandelmogelijkheden, veel natuurparken, prima klimaat vergelijkbaar met Nederland en maar een klein half miljoen mensen. Dromen over dingen kan zo leuk zijn.

[26-9-1998]

Foto: Wesleyan Church in Ross.

Vanuit Ross gaan we toch maar met de bus van 2 uur naar Oatlands. Volgens de Lonely Planet is er veel te zien. Alleen al de hoofdstraat telt 87 historische gebouwen. Eerlijk gezegd valt Oatlands ons nogal tegen. Het dorp is veel gewoner en minder aardig dan Ross. Er loopt een grote weg door het dorp en alles maakt een wat vervallen indruk. Wat meespeelt is dat op zaterdagmiddag alles dicht is, en er geen sterveling op straat is. Iedereen zit binnen naar de ‘Grand Final’ te kijken. Bovendien is het koud en staat er een akelig gure wind. We houden het een uur vol, en belanden dan in de pub waar we met een boekje de rest van de tijd warm uitzitten. We moeten lang volhouden, want onze bus naar Hobart (de derde en tevens de laatste van de dag) vertrekt pas om half 7.
Als we in Hobart aankomen is het donker en regent het. Veel van Hobart zien we die avond dus niet.

[27-9-1998]

Foto: de smalle verbindingsstrook op Bruny Island.

Ook de volgende dag zien we nog weinig van de stad, omdat we met een klein busje naar Bruny Island gaan. Bruny Island bestaat eigenlijk uit twee eilanden: het Noordeiland en het Zuideiland, die met een hele smalle strook land met elkaar verbonden zijn. Als je op het duin bij het begin van de landbrug klimt, zie je aan twee kanten strand en zee. Aan de ene kant ligt op 1500 km Nieuw Zeeland, aan de andere kant ligt op 3000 km afstand Antarctica. Het Noordeiland is wat lieflijker met glooiende heuvels, terwijl het Zuideiland in alles wat ruiger is met meer bos. We lopen zelfs door een stukje gematigd regenwoud. Bruny Island is typisch een vakantie eiland waar je met gemak twee weken kan wandelen. Eén dag is voor zo’n mooi eiland veel te kort.