[8-7-1998]

Foto: het Drug Education Centre en Hemp Embassy in Nimbin.

Nimbin heeft een speciale reputatie binnen Australië. Tot 1973 was Nimbin een plaats van allereerst goudzoekers, later gevolgd door houthakkers die in het regenwoud de waardevolle bomen voor houtproductie omhakten. Nog later werden die gevolgd door de veehouders, die de kaalgehakte stukken mooi voor hun vee konden gebruiken. In 1973 werd heel Nimbin op zijn kop gezet door het Aquarius festival. Een grootscheeps festival opgezet door studenten ter viering van tien jaar studenten protestbeweging (Vietnam, milieubeweging, democratisering, enz.). Veel studenten zijn blijven hangen. Grond was spotgoedkoop, en met een eigen groentetuin, wat kippen, fruitbomen en af en toe wat geld verdienen in de stad viel heel goed te leven. De commune-achtige, alternatieve woongemeenschappen begonnen in de 80-er jaren steeds meer mensen aan te trekken die genoeg hadden van het jachtige leven, in een midlife crisis zaten, of hoe dan ook zoekende waren.
Gevolg is dat Nimbin nu een zeer divers publiek heeft met alle mogelijke woonvormen van kleine communes tot een soort subdorpjes waar iedereen zijn eigen huis heeft en er hooguit wat algemene sociale dingen zijn.

Het alternatieve circuit heeft veel bijzondere bedrijven opgeleverd. De twee meest spectaculaire zijn de perma cultuur boerderij en -school en het energiebedrijf. Het permacultuur bedrijf heeft zich toegelegd op het milieuverstandig runnen van de boerderij met gebruik van rioolafval (gescheiden in twee stromen), kweken van groenten in een doordachte combinatie die plagen en ziektes tegengaat. Ze zijn daarin zo toonaangevend dat de school internationaal erkend is, en ook mensen onderwijst die in ontwikkelingslanden lokaal verstandige landbouwdingen op moeten zetten.
Het energiebedrijf weet alles van zonne-energie, wind- en waterenergie en natuurlijk energiebesparing. Het bedrijf werkt nu samen met het traditionele energiebedrijf.

De reputatie waar Nimbin bekend om staat, gaat niet over dit soort dingen. Nimbin is bekend vanwege de gemakkelijke verkrijgbaarheid van drugs. Grappig detail: de chauffeurs van de bus (die allemaal over Nimbin vertellen), noemen ook allemaal de bijnaam van Nimbin: het Amsterdam van Australië.
Inderdaad kan je als toerist in de hoofdstraat gemakkelijk (en illegaal) aan drugs komen, en op straat hangen ook wat figuren rond die duidelijk over de rand gevallen zijn, maar dat is maar een klein stukje Nimbin. De rest van Nimbin bestaat uit mensen die doorgaans iets meer nadenken over hun manier van leven, verantwoorder met hun omgeving omgaan, en alternatieven uitwerken die tot erg goede dingen (energiebedrijf en zo) kunnen leiden.

[8-7-1998]

Foto: uitzicht bij Lennox Head.

Na een ochtend in Nimbin reizen we door naar onze volgende bestemming. We rijden eerst weer richting kust, en stoppen bij Lennox Head omdat de walvissen (op weg van zuid naar noord) gesignaleerd zijn. Jammer genoeg zien we ze niet. We overnachten in Bellington, een klein stukje landinwaarts vlakbij Dorrigo National Park.

[9-7-1998]

Vanuit Bellington rijden we door het Dorrigo Park en daarna via Armidale naar Nundle. We rijden niet alleen door het park, maar stoppen ook lang genoeg om de rondwandeling van twee uur te maken. Zo zijn reisdagen echt prima, met stops op interessante punten. De wandeling is prachtig, en het weer is perfect. Lekker fris, en prachtig helder. We lopen door het subtropisch regenwoud, en passeren twee watervallen, waarbij je bij één waterval (Crystal Shower Falls) achter langs loopt, heel apart. Zoals altijd horen we massa’s vogels, maar zien we er maar weinig in zulk dicht bos.

[9-7-1998]

Foto: bij de boerderij in Nundle.

Vanaf Dorrigo Park gaan we naar Nundle, waar we, even buiten Nundle op een groot veestation logeren. Over Nundle zijn we niet echt enthousiast. We tekenen in op het pakket: diner, overnachting, ontbijt, nachtexcursie op zoek naar dieren, schaapscheren en hondendemonstratie. De nachtexcursie kan niet doorgaan, het heeft teveel geregend, er is alleen een schaapscheerderdemonstratie. Aangezien we zelf op de Veluwe wonen met jaarlijks een heideweek, besluiten we dat onderdeel maar over te slaan.
We beperken ons tot de basiselementen: slapen en eten. De boerderij zelf is tamelijk sfeerloos met harde muziek en het gevoel dat ze aan de vaste groepen van de Oz-bus erg gemakkelijk hun geld verdienen. Onze bus levert 22 mensen af, de bus die van Sydney naar Cairns rijdt, is helemaal vol en levert 53 mensen af. Personeelskosten zijn niet hoog. Er zijn altijd backpackers in geldnood, die wel willen blijven werken. Salaris voor het werk, bestaande uit slaapzalen schoonmaken, bedden opmaken, afwassen, eten koken en uitdelen is matig: gratis kost en inwoning, en geen cent extra. Zelfs alle drankjes uit de bar moeten betaald worden. Ook als je de commissie die de Oz-bus ongetwijfeld krijgt (ze promoten Nundle tot vervelens toe in de Oz-bus) ervan afhaalt, moet het hostel een goudmijntje zijn.

In eerste instantie vinden we het erg jammer dat de nachtexcursie (op zoek naar dieren) niet doorgaat. Later raken we er steeds meer van overtuigd dat de nachtexcursie heel wat anders is dan wij denken. Je wordt geacht met een net konijnen te vangen. Het hoe en wat daarvan ontgaat ons, maar konijnen vangen zonder te weten waarom en wat er verder met ze gebeurt doen we toch niet.
’s Morgens in Nundle zien we als we gaan wandelen nog een prachtige kleine papegaai/grote parkiet. De papegaai (Rosella) hield niet van pasteltinten: een vuurrood hoofd, witte wangen, felgele buik, hemelsblauwe rug en vleugels en een grasgroene staart. Ze zitten in hoog rietachtig gras, en vallen met hun knallende kleuren enorm op. Zo iets kleurigs zie je niet elke dag vliegen.

Vanaf Nundle beginnen we vrijdag 10 juli aan de laatste rijdag richting Sydney. Onderweg naar Sydney rijden we veel door (beter is langs) wijngaarden. We stoppen nog bij een wijnmakerij waar je rond kan kijken en kan proeven.