[31-10-1997]

Foto: rustig kruispunt in Mbabane.

Vanochtend vroeg op om met het shuttlebusje naar het busstation te gaan. Helaas heeft die twee lekke banden en de pomp moet ergens anders vandaan komen. Net op tijd wordt er nog een pick-upje geregeld dat ons wegbrengt. We gaan verder met een minibusje naar Mbabane. Met onze grote rugzakken en de dagrugzakjes kunnen we niet goed uit de voeten in het volle busje. In Mbabane met een taxi (althans dat zegt de chauffeur, dat het een reguliere taxi is blijkt nergens uit), naar het hostel dat flink uit het centrum ligt. De manager van het hostel is zeer relaxed en gaat pas na enig aandringen kijken of er mogelijkheden zijn voor wildparkbezoek. Het Mhkaya park blijkt te duur, maar morgen kunnen we wel voor een redelijke prijs naar Hlane.

We gaan nog een paar uur de stad in. Mbabane is weliswaar de hoofdstad, maar het is gewoon een dorp. Er zijn wel twee winkelcentra en de mensen zijn hier opvallend goed gekleed. De man waar we fotokopieën maken van de rondzendbrief vertelt nog een triest verhaal. Het was de afgelopen winter erg koud geweest voor Swazi-begrippen. Het had gesneeuwd en zijn broer die op een boerderij werkte was doodgevroren gevonden, onder twee dekens.
De Tourist Information heeft nauwelijks informatie, alleen een klein boekje met wat propaganda en fotokopieën van plattegrondjes. De in de reisgids genoemde boekwinkel 'Afrika South' blijkt niet meer te bestaan. Mbabane is veel Afrikaanser dan de plaatsen in Zuid Afrika. Bij onze buurtsuper is de voorraad erg beperkt, met uitzondering van voorverpakt witbrood, frisdrank, ijs en snoep. Op de wandeling naar de buurtsuper, via een dirtroad, zien we nog een wel een kameleon op een telefoondraad.

[1-11-1997]

Foto: luipaard.

Gisteren arriveerden nog twee Engelse jongens in het hostel die ook mee wilden naar Hlane. Dat drukt de prijs weer.
De Engelsen waren echter niet de enigen. Behalve de chauffeur gingen in het minibusje ook de dochter van de eigenaar mee, een meisje van een jaar of 17 dat een visitekaartje had met 'Tourist Guide' erop en wier bijdrage eruit bestond dat ze continu giechelde met een plaatselijke onderwijzer die kennelijk ook dat uitje aangeboden kreeg. Ook ging er nog een jongere dochter van de eigenaar mee. De vrouw van de eigenaar en een andere dochter kregen een lift tot Manzini.
Ongeveer 100 km naar het park. Een vreemd park dat met afrasteringen verdeeld is in verschillende segmenten. Twee luipaarden hebben een kleine ruimte en er zijn drie cheetahs met een groter gebied. De luipaarden en de cheetahs hoeven niet te jagen, maar krijgen kant en klare impala's van de rangers. De tien leeuwen hebben we niet gezien, wel zo'n zes olifanten waarvan een of twee nogal dreigend naar het busje kwamen. Veel impala's, wat wrattenzwijnen, drie hippo's in een meertje. Aan het eind van de gamedrive moesten we onverwacht iets extra's betalen voor de parkgids die verplicht mee moest rijden. Zijn bijdrage bleef beperkt tot het openen en sluiten van de hekken in de afrastering en praten met de 'gids' van het tourbureautje. Al met al een aardige dag, maar als we dit park gemist zouden hebben, was dat achteraf niet erg geweest.

Meer informatie op de website van het park.