[26 en 27-1-1999]

Foto: Buenos Aires, Avenida 9 de Julio.

Na nog een ochtend in de plaats Puerto Madryn rijden we dinsdag 26 januari naar Rio Colorado. De volgende dag is het een lange rit naar Buenos Aires door een vlak landschap: droge weilanden, graanveldjes, akkers met zonnebloemen.

[28-1-1999]

Foto: niet alles is modern in Buenos Aires.

Argentinië zelf is één van de meest welvarende landen van Zuid Amerika, maar dat het echt goed gaat kan je niet zeggen. Politiek gezien is het land, sinds het eind van de militaire dictatuur in 1983, een democratie. De president wordt gekozen, en ter controle van de president en ministers is er een soort Tweede en Eerste Kamer. In praktijk heeft de president wel heel veel macht. Veel zaken beslist hij per decreet, zonder Eerste of Tweede Kamer te raadplegen, en ook bij provinciale zaken heeft hij een dikke vinger in de pap. Economisch gezien is het land een chaos, wat gezien zijn natuurlijke hulpbronnen en zijn ontwikkelde bevolking een raadsel is. De binnenlandse staatsschuld is zo hoog, dat niemand gelooft dat die ooit afbetaald kan worden. Voor de werkeloosheid horen we percentages tussen de 12 en 20%, en van de mensen die wel werken betaalt naar schatting maar 40% belasting.

De enorme inflatie van een paar jaar geleden is sinds een paar jaar wel naar een lager niveau gedaald, door beperking van o.a. uitgaven aan het militaire apparaat en verkoop van onrendabele staatsondernemingen. Dat het nut van menig staatsambtenaar terecht betwijfeld werd, mag blijken uit het feit dat de dag nadat aangekondigd was dat de telefoonmaatschappij Entel geprivatiseerd zou worden er opeens zoveel mensen op hun werk op kwamen dagen, dat er veel te weinig bureaus waren!
De Argentijnse peso is sinds enige tijd gekoppeld aan, en evenveel waard als de dollar. Met prijzen die op het niveau van West Europa liggen of hoger moet het voor veel mensen hier moeilijk zijn om het hoofd boven water te houden.
Alles bij elkaar maakt Argentinië een tamelijk ‘Westerse’ indruk, compleet met McDonalds en Burger King (in Buenos Aires dan).

[28-1-1999]

Foto: Casa Rosado op Plaza de Mayo.

Na diverse geldzaken (o.a. het omwisselen van Travellers Cheques die mensen voor de gezamenlijke pot hebben ingeleverd) bezoeken we diverse boekwinkels en kopen daar voor weinig geld de nodige 'offertas'. Vervolgens lopen we naar de Plaza de Mayo, maar dan begint het te regenen. We hebben geen jas bij ons, maar ook mèt jas zouden we met deze stortregen niet verder gelopen zijn. Het duurt vijf kwartier voordat we een taxi te pakken krijgen; bij beschikbare taxi's dringen de lokale mensen onbeleefd voor.

[28-1-1999]

Argentinië is het land van de tango, en dus gaan we in Buenos Aires met bijna onze hele groep naar een tango-show. Het is een combinatie van een diner en een voorstelling, en allebei zijn van prima kwaliteit. We krijgen eerst ons eten (erg lekker en soesjes met ijs en chocoladesaus toe!) en daarna begint de tango show. Het woord ‘wervelend’ is op het dansen zeker van toepassing. De muziek wordt verzorgd door een pianist, een bassist en twee mannen die een bandoneon (soort vierkante accordeon) bespelen. Vooral één van de bandoneonisten (heten ze zo?) is geweldig leuk om naar te kijken. Het is een oude kale man met een erg rond hoofd, die zich het vuur uit zijn sloffen speelt. Als je in Argentinië bent mag je zo’n show niet missen.

[29-1-1999]

Op onze tweede volle dag in Buenos Aires is het droog en gaan we eerst terug naar de Plaza de Mayo. De (Jezuïeten) kathedraal is niet bijster interessant. Om het spuuglelijke bruine Jezus-beeld te beschermen tegen aanraking hebben ze er plexiglas omheen gezet met een kleine uitsparing bij zijn linkervoet.

[29-1-1999]

We doen ook de korte rondleiding door het operagebouw, Teatro Colon, met een capaciteit van 3000 man, waaronder 500 staanplaatsen. Gigantisch podiumcomplex, hoog, breed, diep, liften, hijsinstallaties. Het seizoen loopt van april tot december, dus er zijn geen voorstellingen op dit moment.

[29-1-1999]

Foto: Recoleta.

Na het Teatro Colon gaan we naar het kerkhof van Recoleta en naar dat van Chacarita. Vooral Recoleta is indrukwekkend. Zoiets dergelijks hebben we nooit eerder gezien. Het lijkt nog het meest op een dorpje, waarvan de huisjes bestaan uit indrukwekkende mausolea. Op Recoleta kom je niet zomaar. Op Recoleta liggen vele generaties van de elite in hun dure en rijk versierde familie-mausoleum. Geld alleen is niet genoeg om op Recoleta te mogen komen. Naam en afkomst zijn zo mogelijk belangrijker. In Buenos Aires zeggen de mensen dat het goedkoper is om heel je leven buitensporig duur te leven, dan om op Recoleta begraven te worden. Dat is waarschijnlijk overdreven, maar sommige mausolea moeten duidelijk duurder zijn dan een huis in Buenos Aires.
Evita Peron ligt ook op Recoleta begraven, en omdat haar familie niet tot de echte ‘Recoleta-elite’ behoorde is dat voor veel Recoleta aristocraten een doorn in het oog.

[30-1-1999]

Op onze derde volle dag in Buenos Aires wandelen we een flink stuk naar de wijk La Boca met de felgekleurde huizen en het toeristenstraatje La Camanita.
De winkel waar we in 1990 tweedehands spuitwaterflessen kochten, bestaat nog steeds en dezelfde flessen staan nog in de etalage.

[30-1-1999]

Chacarita is hetzelfde idee als Recoleta, maar dan wat eenvoudiger. Sommige mausolea zijn net zo duur en luxe als die op Recoleta, maar hier heb je ook een soort ‘verenigingsmausolea’. De brandweer is er, het leger heeft een groot gebouw en zo zijn er meer. Al met al zien de straatjes met de bomen en de mausolea er wel knus uit. Veel mausolea hebben een glazen deur of ramen. Van binnen zien ze er met hun mooi bewerkte kisten, altaars, bloemen, kleedjes en kandelaars bijna gezellig uit. Heel indrukwekkend om te zien.