[25-1-1999]

Peninsula Valdes is net zo’n geweldige belevenis als Punta Tombo. Naar Peninsula Valdes ga je voor de dieren. Allereerst verdient het gordeldier, dat hier ‘armadillo‘ heet het om genoemd te worden. Normaal verwacht je niet dat je die ooit in het echt ziet, maar hier wel. De slimmeriken hebben ontdekt dat de bezoekers ook eten, en wel eens eten morsen. Armadillo vindt dat hier een aardige manier om aan de kost te komen. Met hun korte graafpoten, hun spitse snuit en hun harnasje op hun rug, schieten ze flitsend snel rond. Als het te eng wordt verdwijnen ze in hun hol. Nooit gedacht dat die beesten zo snel waren.

[25-1-1999]

Volgende attractie: zeeleeuwen bij Puerto Piramides en Punta Norte, en wel heel veel ook. De zeeleeuwen zijn erg actief. De pups zijn 1 à 2 weken geleden geboren, en al heel snel daarna (ong. zes dagen later) is het paringstijd. De mannen die met hun 300 kg en echte manen bepaald indruk maken, grommen en grauwen naar elkaar en maken de vrouwtjes het hof. De nog hele kleine pups zijn schattig, zoals ze onhandig op hun flippers rondhobbelen. Er zijn ook mannetjes die alleen zijn. Volwassen mannen houden er een harem op na. Voordat je in staat bent om zo’n harem te vormen en te houden, moet je als zeeleeuw heel wat mans zijn. Jonge mannetjes lukt dat nog niet, en die zijn dus ook alleen of in groepjes samen. Deze mannetjes die sociaal geen aansluiting hebben, gedragen zich gefrustreerd en opgefokt. Ze voelen zich miskend en buitengesloten door de groep. Soms vormen ze groepen die zich als ontspoorde randgroepjongeren gedragen, als een bende. Ze vallen zonder enige reden een harem binnen, vallen de vrouwtjes en de pups aan, en laten het harem in volstrekte chaos achter.

Als wij er zijn zien we een kleine nietsvermoedende pup die, nieuwsgierig naar al het nieuwe in zijn wereld, recht in de armen van zo’n jong mannetje loopt. Dat had hij beter niet kunnen doen. De opgeschoten jongere pakt hem bij zijn kop beet en slingert hem weg. Als de baby nog versuft bij zit te komen, wordt hij opnieuw gegrepen. Nora vertelt dat als dit gebeurt, de pup meestal wordt gedood (Nora is onze gids). De pup krabbelt weer overeind, en probeert weg te komen, maar is geen partij voor de sterke jongen, en die smijt hem opnieuw rond. Er komt een tweede jongere uit zee die zich ermee gaat bemoeien. We hopen allemaal dat die twee samen ruzie krijgen zodat de pup veilig kan ontsnappen. Maar nee. Pup is zo verbijsterd en onnozel dat hij steeds opnieuw teruggaat naar de hem mishandelende zeeleeuw. Wij staan als kinderen bij een poppenkast de kleine pup aan te moedigen en te adviseren, maar de sukkel blijft als een hondje achter zijn belager aan lopen, die hem daarop keer op keer een forse lel geeft. Na een poosje komt pup toevallig bij het groepje pups terecht waar hij eerder van is weggelopen. Al die pups liggen te wachten tot hun moeder terugkomt uit zee. De vrouwtjes gan al vrij snel na het werpen terug naar zee om te eten, de jongen blijven dan samen achter op het strand.
Als ‘onze’ pup terug is in de klas, verliest de grote lummel zijn belangstelling voor hem en gaat een andere kant op.
Wij zijn reuze opgelucht dat pup het gered heeft. Je weet dat dit soort dingen gebeuren en erbij horen, maar je hoeft toch niet te zien dat de pup doodgebeten wordt. Lief en klein tegen groot en gewelddadig blijft voor je gevoel oneerlijk.

[25-1-1999]

Foto: vrouwtjes-zeeolifanten die niet een 'slurf' hebben.

Na de spannende zeeleeuwen zijn de zeeolifanten wel rustgevend. Ze liggen op het strand, doen niets behalve af en toe wat gapen of wat krabben. Hun jongen zijn al eerder geboren en ook de paringstijd is al geweest. Nu dus tijd voor rust.