Wereldreis, Afrika: brief 1

[6 oktober 1996]

Vertrek

Eindelijk zijn we op pad. Gisteren mochten eindelijk de kleren aan die al weken klaarliggen. Y. en E. brengen ons naar Grathem vanwaar we vertrekken en de sleutels blijven achter bij H. en P. die in ons huis komen.
In Limburg staat de vrachtwagen al klaar en hij is schitterend! (en dat vind ik toch niet snel van auto's). Het is een omgebouwde zandkiepauto (Mercedes) van 26 jaar oud. Boven de wielen en aan de achterkant is bagageruimte, en daarboven zitten wij. Er zijn zeven twee-persoonsbanken en een vijf-persoonsbank. De rekenaars onder ons zullen constateren dat we dus met negentien passagiers kunnen zitten; we zijn met achttien plus twee chauffeurs/begeleiders. We zitten zo hoog dat we over de chauffeurscabine heen kunnen kijken; daar zitten de twee chauffeurs (W. en L.).
De voorkant is aan alle kanten gezellig bol en om een of andere reden heet onze truck Bertus.
We worden uitgeleide gedaan door een groot deel van de familie en voor zo'n lange tijd is dat wel heel erg leuk. Als we wegrijden lijkt het met de toeterende truck en alle zwaaiende familie meer op een schoolreisje dat vertrekt dan op een Afrika-expeditie.
Het is onvoorstelbaar dat alle bagage achter in de truck past. Wij hebben één rugzak en één weekendtas per persoon. Het grootste deel van de bagage (van ons) wordt in beslag genomen door medicijnen, diarolletjes, toiletartikelen, tampons en aanverwanten; de kleding is eigenlijk maar een bescheiden pakketje.
Op het allerlaatst is nog een t-shirt thuis gebleven, omdat in de plaats daarvan het Sunny-shirt mee moest. (Voor degenen die het niet weten: Sunny is min of meer mijn paard). Het Afrika-shirt hoeft niet ingepakt, dat gaat aan.

Eerste indrukken - Frankrijk

Bertus en groep langs de Franse snelweg.

De eerste dag rijden we niet ver. We passeren de Franse grens en zitten nog 200 km boven Parijs. We kamperen de eerste nacht gelijk 'wild'. Op een strook groen met wat bomen, een stukje van de weg af. Water hebben we bij ons en ook verder blijkt er van alles in de truck te zitten. De eerste avond krijgen we een rondleiding langs alle bagageluiken. Er is onvoorstelbaar veel mee, rijst, pasta, aardappelpuree, gedroogde groenten, ingeblikt vlees en vis, een kookstel, pannen, bestek, borden en zelfs onvoorstelbaar luxe: kleine vissersstoeltjes.
Daarna het opzetten van de tent: we hebben dubbeldaks koepeltentjes met veel ruimte binnenin. Zo'n eerste dag is voor iedereen even wennen, al was het maar aan de kou! Om kwart over negen liggen we al in de slaapzak, en dat is lekker warm.

Zondag rijden we om kwart over negen weg. De truck is niet heel snel, maar al met al komen we toch tot ongeveer Tours, waar we bij een wegrestaurant met benzinepomp ons tweede kamp opslaan.
Inmiddels zijn de schema's voor de kookploegen (drie personen) en de truckwacht (twee personen) vastgesteld.
De truckwacht blijft altijd bij de truck en is verantwoordelijk voor het afsluiten van de luiken (alles kan op slot en het trapje naar het passagiersgedeelte kan opgeklapt). Ook moet de truckwacht, althans één persoon daarvan, 's nachts in de truck slapen. Vandaag is alles al een stuk meer gewend dan gisteren. En voor wie zich daarover zorgen maakt: we hebben vandaag alletwee gedoucht (er zijn chauffeursdouches bij de benzinepomp, een mens leert snel bij!).

[7 oktober 1996]

Rustig tuffend door Andalusië.

Vandaag rijden we tot vlakbij de Spaanse grens. We doen voor het eerst boodschappen. R. en ik hebben vandaag kookbeurt (samen met Fk. maar die kookt nooit en heeft geen idee hoe het zou moeten).
We hebben zuurkool en frankfurters gekocht en maken daar samen met de aardappelpuree die in de truck mee is een oer-hollandse maaltijd mee. Zelfs met yoghurt toe.
Morgen hebben we onze eerste truckwacht.

We verwachten in ongeveer drie dagen Spanje door te steken en dan zouden we vrijdag met de boot over kunnen steken naar Ceuta en dan door naar Marokko.

In deze brief kunnen we nog weinig Afrikaanse avonturen melden; de bedoeling is deze brief nog in Spanje te posten, zodat de eerste brief snel en zeker in Nederland is.
Om te voorkomen dat de rondzenders^* zich zorgen gaan maken: we sturen niet elke paar dagen een brief, alleen wilden we de eerste keer snel iets van ons laten horen.

^* Noot: tijdens onze wereldreis waren laptops, mobiele telefoons, internet en e-mail nog geen gemeengoed. De rondzendbrieven waren dan ook handgeschreven en werden in Nederland door de achtervang gekopieerd en doorgestuurd.